“Εξωραΐζοντας τη φυλακή μου”

Γράφει η Άννα Χατζημιχάλη

Δεν εννοώ φυλακή μόνο τη καραντίνα, που σαφώς πρέπει να τηρηθεί για ευνόητους λόγους – αν έχεις το κουάρτο του μυαλού σου, στη θέση του, αλλά τη καθημερινή πλύση εγκεφάλου, το καταιγισμό και τη διασπορά των μαύρων και των άραχνων. Τη μαυρίλα που επισκιάζει ακόμη και τα πιο φωτεινά χρώματα της Φύσης και της Άνοιξης… του Ήλιου…!
Αυτή την ”επιβλητέα κατάθλιψη που δεν σέβεται, ούτε τους νεοσσούς της ζωής… που μαραίνονται εντέχνως και ευνουχίζονται ψυχολογικά, πριν καν μπουμπουκιάσουν και ανθίσουν …φευ!
Ούτε τα νιάτα … που δεν ζουν κι ούτε πρόκειται, το πραγματικό έρωτα, την αγάπη, το φλέρτ, τη ξενοιασιά, την εργασία, τη δημιουργία, τα όνειρα τους. Πράγματα που αναμφίβολα δικαιούνται αλλά σκόπιμα στερούνται.

Ούτε, τα έρμα γηρατειά που δεν τους έφταναν οι στερήσεις, οι κακουχίες, οι πόλεμοι, οι διωγμοί που γεύτηκαν αλλά τώρα ξεχασμένα στη λησμονιά πρέπει να τερματίσουν.
Πόσο μεγάλη η θλίψη… η ευθύνη… ο απολογισμός… της δικής μου φουρνιάς;
Πού αφήσαμε τα μπόσικα του σχοινιού;
Πού άλλαξε και πήρε λάθος ράγες το τραίνο μας;
Ποιός με την ανοχή, την αδιαφορία, τον εγωκεντρισμό επέτρεψε τη Σκοπιμότητα;

Έχω τόσα ερωτήματα παράπλευρα – με τα βασικότατα που προανέφερα – να ασχοληθώ.
Ειλικρινά δε μου φτάνει μια ολόκληρη ζωή καραντίνας και ενδοσκόπησης.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να δεχθώ ότι πειράζει το στομάχι μου.
ΠΑΝΤΑ όμως προσπαθώ να θυμάμαι – απ την ώρα που αφαλοκόφτηκα, οτι η υπόσταση που διάγω είναι συνέχεια ΑΓΩΝΑΣ.
ΒΑΖΩ λοιπόν το φιόρο στο παραθύρι της ψυχής μου, της φυλακής μου, της καραντίνας μου, αν θέλετε…
ΠΑΙΡΝΩ αγκαλιά μια πιστή μου και παλιά φιλενάδα – Ελπίδα, τη λένε! – καντάρω κι ένα αγαπημένο σκοπό, και βγαίνω να βολτάρω τσι στράτες, έστω της Φαντασίας μου.
ΑΓΑΠΩ, να σκορπώ γύρω μου Χρώμα – Ελπίδα -Ομορφιά- Ελπίδα – Πίστη!

σημ. τη μασκούλα, μη ξεχνάμε!