ΚΡΙΤΕΣ ΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ποιός είμαι στα αλήθεια εγώ, ο οποίος θα τολμούσα να ασκήσω κριτική στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, αν αυτά δεν απευθύνονταν στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, μέσα στο οποίο και εγώ έχω θέση, τα παρακολουθώ σαν θεατής ανεβάζω την τηλεθέαση, αγοράζω τις εφημερίδες, επηρεάζομαι, και τους προσφέρω την δυνατότητα να με πληροφορούν και να με ψυχαγωγούν κατά την δύναμη των επιλογών τους.

Ποιός είμαι στα αλήθεια εγώ, ο οποίος θα τολμούσα να ασκήσω κριτική στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, αν αυτά δεν απευθύνονταν στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, μέσα στο οποίο και εγώ έχω θέση, τα παρακολουθώ σαν θεατής ανεβάζω την τηλεθέαση, αγοράζω τις εφημερίδες, επηρεάζομαι, και τους προσφέρω την δυνατότητα να με πληροφορούν και να με ψυχαγωγούν κατά την δύναμη των επιλογών τους.

Με αυτό το σκεπτικό, αν με ικανοποιούν, συνεχίζω να είμαι σε σχέση με αυτά, ή να διακόπτω όποτε δεν με εκφράζουν την σχέση αυτή. Και είναι φυσικό, μέσα στα εκατομμύρια των εν δυνάμει ακολούθων τους, να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το τι είναι καλό, ωφέλιμο, διασκεδαστικό, για τις προτιμήσεις τους, και ως εκ τούτου τα προγράμματά τους να διαμορφώνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να δύνανται να προσελκύουν και να ευχαριστούν όσους περισσότερους από αυτούς.

Αυτό, το οποίο δεν εκφράζει τις δικές μου απόψεις, -φαντάζομαι και άλλων-, είναι το ότι φαίνεται να υπάρχει μία παρεξήγηση ανάμεσα στο τί είναι είδηση-πληροφορία, και στο τί είναι είδηση-κατηγορητήριο και καταδίκη, όπως συμβαίνει σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, στις ειδησεογραφικές εκπομπές τους, όπου η είδηση συχνά μετατρέπεται σε δικαστήριο επί παντός επιστητού, με κύριο στόχο να υπερισχύσει η άποψη του εκάστοτε δημοσιογράφου κατά την διάρκεια των διαφόρων διαλόγων, τους οποίους αυτός προκαλεί, στο κάλεσμά-του διαφόρων παραγόντων, οι οποίοι τυχαίνει, ενίοτε, και να μην συμφωνούν με τις δικές του απόψεις.

Η δημοσιογραφία, τουλάχιστον στην είδηση, δεν είναι για να κρίνει και να επιβάλλει τις δικές της αποκλειστικά απόψεις. Ο δημοσιογράφος δεν κρίνει, απλά δίνει την πληροφορία και καταγγέλλει όποτε αυτό χρειαστεί προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Αυτό το κοινωνικό σύνολο είναι που τελικά κρίνει, καθώς και οι από τον νόμο δικαστές, οι δε αυθαιρέτως κριτές, κρίνοντα και αυτοί.