ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η αλήθεια είναι πως το διάβασα πέρυσι, αλλά το βρίσκω ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, ύστερα από το επεισόδιο το οποίο συνέβη προχθές με μία πάμφτωχη ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία για να μπορέσει να βάλει μία μπουκιά στο στόμα της, «αναγκάστηκε» να κλέψει από σούπερ-μάρκετ τρόφιμα αξίας τριάντα ευρώ.

Ούτε το ποσόν ήταν αξιόλογο, ούτε όμως και η πράξη θεάρεστη και κάθε άλλο παρά νόμιμη. Όμως, αν έλθουμε στην θέση αυτών που πεινάνε, θα την δικαιολογήσουμε απόλυτα. Πριν από ένα χρόνο, λοιπόν, σε μία από τις πολιτείες των ΗΠΑ, ένα παιδί δεκαπέντε ετών βρισκόταν μπροστά στα δικαστικά έδρανα, με την κατηγορία τής κλοπής μίας φρατζόλας ψωμιού από ένα φούρνο.

Ρωτήθηκε γιατί το έκανε και απάντησε πως δεν είχε να φάει και πεινούσε. Στην επόμενη ερώτηση γιατί δεν πήγαινε να δουλέψει, απάντησε πως δούλευε σε πλυντήριο αυτοκινήτων και επειδή χρειάστηκε να οδηγήσει μία ημέρα την μητέρα του στο νοσοκομείο και δεν πήγε στην δουλειά απολύθηκε και δεν μπορούσε να βρει άλλη, αλλά έψαχνε. Οι δικαστές αποσύρθηκαν να αποφασίσουν και όταν επέστρεψαν για να ανακοινώσουν την ετυμηγορία τους, λαμβάνοντας τον λόγο ο πρόεδρος με δάκρυα στα μάτια, ανακοίνωσε την απόλυτη αθώωση του παιδιού, μαζί με την απόφαση του Δικαστηρίου, όλοι όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα να καταβάλουν από δέκα δολάρια έκαστος για να αποζημιωθεί ο φούρναρης, του οποίου ο νεαρός είχε σπάσει και ένα κρύσταλλο καθώς προσπαθούσε να ξεφύγει από το κυνηγητό του.

«Ένα παιδί στα δεκαπέντε του χρόνια», είπε ο πρόεδρος, «οφείλει να βρίσκεται στο σχολείο του και όχι να δουλεύει. Γι’ αυτό, όμως, είναι υπεύθυνη η πολιτεία, η οποία έχει χρέος να περιθάλπει κάθε φτωχό, καθώς αυτή έχει και την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αν δεν μπορεί να του παρέχει η ίδια τα προνόμια που αυτός δικαιούται στην εργασία και στην στέγη, ώστε να μην πεινάει και να μη ζητιανεύει. Παράλληλα δε και η κοινωνία πρέπει να είναι αλληλέγγυα προς τους δεινοπαθούντες, και να μην τους αντιμετωπίζει σαν μαύρα πρόβατα και να τους απειλεί με ενοχές». Άραγε, οι πολιτείες και οι κοινωνίες ευαισθητοποιήθηκαν με τα λόγια τού προέδρου;