Περίεργη Μεγ. Παρασκευή

Ήλιος καλοκαίρι.

Που είναι το σύννεφο, που είναι η βροχή, στέρεψε το δάκρυ…

Εσύ που έκλαιγες για εμάς που πίστευες σε εμάς.

Παναγία μου κλαίς το παιδί σου, βουβος ο πόνος σου, μεγάλος, μα βρίσκεις κουράγιο και για μας.

Ο ουρανός σκοτείνιαζε, άνοιγαν οι ουρανοί και έτρεχε το δάκρυ σου.

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα…

Βουβός πόνος της Παναγίας, βουβός κι ο δικός σου…

Ο χτύπος της καμπάνας πένθιμα χτυπά, η φωνή του παπά στα μεγάφωνα να ακούγεται σε προαύλιο χώρο η λειτουργία, μερικές καρέκλες έξω με τους πιστούς σε απόσταση, φορώντας μάσκες να τους προστατέψει.

Τι μας περιμένει Χριστέ μου…

Κοιτάω πίσω μου και βουρκώνω.

Κοιτάω μπροστά μου και φοβάμαι.

Πέφτω στα πόδια σου και ελπίζω… σε μια ανάσταση ψυχής!

Τάνια Μήλιου