ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Το σχετικό απόφθεγμα του τίτλου του παρόντος σημειώματος, θα μπορούσε ο καθένας να το αναμασά και να το επαναλαμβάνει ανά πάσαν ώρα και στιγμή όντας Έλληνας και βιώνοντας την καθημερινή πραγματικότητα σε αυτήν την χώρα. Άλλωστε και γίνεται.

Όλα τα παράξενα, -ή εμάς μας φαίνεται;-, στην Ελλάδα-μας συμβαίνουν. παράξενα και παράδοξα, που σε άλλες χώρες ακόμη και αν συμβαίνουν κάποια από αυτά, δεν είναι τόσο εντυπωσιακά έως και απίθανα σε εφευρετικότητα, εφαρμογή και αποδοχή. Όταν δε, χρησιμοποιώ τον όρο «αποδοχή», εννοώ αποδοχή και ανοχή κάθε τέτοιου είδους φαινόμενο. Από όλα δε αυτά τα φαινόμενα, τα οποία καθημερινώς αντιμετωπίζουμε και γινόμαστε μάρτυρες της ύπαρξης και διαιώνισής τους, απορούντες έως και ενίοτε αγανακτούντες, ένα είναι και οι καταλήψεις των Πανεπιστημίων, οι οποίες χαίρουν πάσης ανεκτικότητας εκ μέρους της Πολιτείας και συχνά διαμορφώνονται σε αιχμές δόρατος, όταν τις στηλιτεύει η κάθε Αντιπολίτευση της χώρας, για να τις ανεχθεί και να τις υπερασπιστεί αν τύχει και αναλάβει την πολιτική εξουσία, σε κάποια επόμενη στιγμή.

Εστιάζομαι σήμερα, στην «απελευθέρωση» μετά από τριάντα τέσσερα συναπτά έτη του χώρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το οποίο τελικά παραδόθηκε στο κράτος διαλυμένο και καταντροπιασμένο, σχεδόν ερείπιο. Όλα αυτά τα χρόνια, κανείς δεν τολμούσε, ή έστω δεν ήθελε να τολμήσει, να «ξεσπιτώσει» τους καταληψίες, καθότι σύμφωνα με τον νόμο το κάθε Πανεπιστήμιο, αποτελεί «άσυλο», για τον όποιον ήθελε καταφύγει σε αυτό και φυσικά πρέπει να σεβόμαστε και να εκτελούμε τους νόμους.