Τα προβλήματα ατόμων με αναπηρία

Έχει αναρωτηθεί κανείς πως ζει και πώς βιώνει την  δική του πραγματικότητα-καθημερινότητα  στην Ελλάδα του σήμερα ένα άτομο με αναπηρία; Είναι αλήθεια πως κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μπει στην δική του περίεργη και πολλές φορές ‘’άβολη ‘’ θέση!!! Και ο λόγος είναι ότι όλοι οι ‘’εν δυνάμει υγιείς ‘’ ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο! Βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα έγνοιες και υποχρεώσεις. Στην ζεστασιά  και την θαλπωρή της οικογένειας τους με την πλούσια επαγγελματική, κοινωνική αλλά και προσωπική τους ζωή! Νιώθουν άτρωτοι και πως ποτέ   δεν θα   αντιμετωπίσουν οι ίδιοι, κάποιο σοβαρό θέμα υγείας !

Ξέρετε, θα μπορούσε κάποιος να μπει στα παπούτσια ενός ατόμου με αναπηρία εάν  έχανε έστω και για λίγο κάποια από τις αισθήσεις του π.χ ακοή, όραση ή και κάποια από τις βασικές λειτουργίες του όπως είναι η βάδιση. Μόνο  ο στενός συγγενής ενός ατόμου με αναπηρία επειδή ακριβώς γίνεται κοινωνός, αρωγός και συνοδοιπόρος του όποιου προβλήματος αντιμετωπίζει, μπορεί την όποια του ‘’αδυναμία’’ να την ενστερνιστεί, και κατανοήσει απόλυτα .

Οι λιγότερο προνομιούχοι , τούτης  της σκληρής και απάνθρωπης κοινωνίας, ακόμη και σήμερα εν έτη 2023,δεν ζητούν τον οίκτο κανενός, αλλά παλεύουν. Παλεύουν και μάχονται, για μία ισότιμη θέση σε ότι ακριβώς έχει ανάγκη κάθε σημερινός, ολοκληρωμένος άνθρωπος!!!Μάχονται καθημερινά για το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην μόρφωση, την εκπαίδευση την υγεία , την κοινωνική –επαγγελματική καταξίωση , την ανεξαρτησία και αυτονομία τους και γιατί όχι την προσωπική τους ευτυχία.

 Εάν έχουν την ενθάρρυνση, στήριξη  και αγάπη της οικογένειας τους και κάποιων φίλων τους έχει καλώς!!!Μπορούν όχι μόνο να ανθίσουν, αλλά και να εξελιχθούν!  Ζωντανά παραδείγματα είναι τα Α.μ.ε.Α που επί σειρά ετών διακρίθηκαν παγκοσμίως σε όλες τις μορφές της επιστήμης των γραμμάτων των τεχνών και του αθλητισμού . Τα άτομα αυτά , όσο και αν η αναπηρία τους τα συγκρατεί , δεν θεωρούν τίποτε ακατόρθωτο!!Είναι γεννημένοι αγωνιστές και πεισματάρηδες. Ο υγιής  ανταγωνισμός και η ευγενής άμιλλα είναι ο κύριος αυτοσκοπός τους. Η εκάστοτε μορφής διάκριση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναγνώριση των κόπων και προσπαθειών τους. Συναγωνίζονται επάξια  τους ‘’υγιείς’’ συναθλητές και συναδέλφους τους . Με την δύναμη της ψυχής τους , αλλά και την επιβλητική τους παρουσία, αποδεικνύουν πως μπορούν να είναι και εκείνοι ενεργά μέλη της κοινωνίας μας. 

Ακόμη και αν πάσχουν από νοητική υστέρηση, μπορούν με την κατάλληλη εκπαίδευση , μέσω της εργοθεραπείας να δημιουργήσουν αριστουργήματα με τα χέρια και την δική τους .ζωηρή φαντασία!!!Η νοημοσύνη τους έχει δυστυχώς παραμείνει στην προσχολική ηλικία ! Εάν η οικογένεια και ο κοινωνικός τους περίγυρος,  τους αποδεχτεί πλήρως,  η αγάπη θα τα έχει ολοκληρωτικά περιβάλλει και οχυρώσει!!! Σας διαβεβαιώ , πως αυτή την αγάπη θα την επιστρέψουν στους ανθρώπους τους πολλαπλώς!!!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς φύγουν από εκείνο το μάταιο κόσμο; Ανάλογα με την σοβαρότητα της καταστάσεως ενός  Α.μ.ε.Α ,το καλό σενάριο είναι να καταλήξει στην φροντίδα ενός αδελφού/ής , που φυσικά θα τον περιθάλπει και θα τον περιβάλλει με αγάπη. Εάν βέβαια έχει την καλή διάθεση να το πράξει. Γιατί και εκείνος/νη θα θελήσει να δημιουργήσει την δική του/της  οικογένεια. Οπότε το Α.μ.ε.Α ειδικότερα εάν χρειάζεται συνεχή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και φροντίδα θα ζει εις βάρος των υπολοίπων υγιών μελών της.

Ακόμη, σε περίπτωση που δεν υπάρχουν συγγενείς α’ βαθμού να το αναλάβουν ή ακόμη χειρότερα οι ίδιοι οι γονείς και συγγενείς αρνούνται να αποδεχτούν το ίδιο το πρόβλημα και κατά συνέπεια το ίδιο τους το παιδί, το πιθανότερο είναι να καταλήξει σε ένα κρατικό ψυχρό, ευαγές ίδρυμα .Εκεί τα παιδιά αυτά εγκαταλελειμμένα από την οικογενειακή-γονική μέριμνα, από τους πρώτους μήνες της ζωής τους , αντικρύζουν από πολύ νωρίς, το σκληρό πρόσωπο της ζωής !!!Συνθήκες απάνθρωπες άνθρωποι ξεχασμένοι και κυρίως ………ιδρυματοποιημένοι!! Η ζήτηση από ανάδοχους γονείς χαρακτηρίζεται από ελάχιστη έως ανύπαρκτη!!Ο δρόμος για την αποθεραπεία  και την αυτονομία τους , είναι ιδιαίτερα δαπανηρός, μακρύς και δύσκολος!!

Πόσο βοηθά το κράτος τα Α.μ.ε.Α να ανθίσουν και να πετάξουν με τα δικά τους τα φτερά; Πόσο υποστηρικτικό είναι το κράτος σε γονείς που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν κάποιο νοητικό ή κινητικό πρόβλημα; Τι γίνεται με τους γονείς που θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδί με προβλήματα; Υπάρχουν οι κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές που θα τους απλουστεύει την καθημερινότητα τους ειδικά αν κινούνται με αμαξίδιο; Τι γίνεται με τις πεζοδρομήσεις  και διαβάσεις τυφλών;

 Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι δυστυχώς αποκαρδιωτική. Ως σημαντική κρατική παροχή θεωρείται ένα πενιχρό  μηνιαίο  αναπηρικό  επίδομα που τις περισσότερες φορές δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες ενός ατόμου με αναπηρία ή και πολλαπλές αναπηρίες. Οι γονείς , δεν υποστηρίζονται ψυχολογικά έτσι ώστε να μπορέσουν να αποδεχτούν και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το όποιο πρόβλημα του παιδιού τους. Δεν υπάρχουν ειδικότερα στους δρόμους των μεγάλων αστικών πόλεων διαθέσιμοι χώροι στάθμευσης Α.μ.ε.Α , ράμπες όπου όλα τα άτομα με αναπηρία  θα έχουν την δυνατότητα πρόσβασης σε δημόσιες Υπηρεσίες, Τράπεζες ή ακόμη και σε χώρους αναψυχής και διασκέδασης όπως είναι εστιατόρια μπάρ κτλ. Οι  διαβάσεις τυφλών είναι ανύπαρκτες!!! Τα εκάστοτε  κρατικά ιδρύματα και ειδικά σχολεία που τα παιδιά αυτά καταλήγουν, είναι παντελώς αφιλόξενα!  Δεν διαθέτουν την επιστημονική και υλικοτεχνική υποδομή που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν και θα αναπτυχθούν τόσο σε πνευματικό όσο και ψυχολογικό επίπεδο. Άλλο τόσο ακατόρθωτο είναι επίσης να μπουν στον εργασιακό στίβο, όσες γνώσεις και αν διαθέτουν!!! Ο κοινωνικός ρατσισμός και η περιθωριοποίηση από την ίδια την πολιτεία είναι κάτι το ασύλληπτο!! Εξακολουθούν να θεωρούνται πολίτες γ’ κατηγορίας. Παιδιά ενός κατώτερου θεού!!

Μόνο οι εύπορες οικογένειες μπορούν να τους προσφέρουν μία αξιοπρεπή διαβίωση!!!

Ούσα Α.μ.ε.Α και  η ίδια, όλα όσα αναφέρω είναι αποκλειστικά δικά μου προσωπικά  βιώματα. Στην δική μου περίπτωση, μπόρεσα να αναπτυχθώ, να εξελιχθώ και να πετάξω με τα δικά μου φτερά!!!Όλα όσα είμαι σήμερα, και ότι και αν έχω καταφέρει τα οφείλω στην συνεχή στήριξη της οικογένειας μου! Ήμουν και είμαι απίστευτα τυχερή!!!Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μου έμαθαν πως κανείς δεν σκέφτεται και δεν ενεργεί με τα πόδια!!!

Ενεργεί και σκέφτεται με το μυαλό και την καρδιά του. Γι αυτό γονείς αφυπνιστείτε! Μην θάβετε τα όνειρα και τις ελπίδες ανθρώπων που πραγματικά σας χρειάζονται. Η εξέλιξη τους, πραγματικά όχι μόνο θα ξεπεράσει τις προσδοκίες σας , αλλά  με γνώμονα την αγάπη, θα σας εκπλήξει!!!

Αφιερωμένο στην Μητέρα μου Αδαμαντία που δυστυχώς έχασα νωρίς!!

 Μετά τιμής,
Κιαμίλη Όλγα