εις μνήμη

Κοιτούσε μ΄ ένα βλέμμα λίγο απορημένο..

λίγο φευγάτο..αφηρημένο,

μα και ανήσυχο..

σαν κάτι υπερβατικό νά βλεπε κεί , αντίκρυ…

Προσπαθούσε να καταλάβει τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή της..

μα ήταν πολύ νωρίς ακόμη…

Πώς άλλωστε να εγκολπωθεί τη καταιγίδα όταν είχε συνηθίσει στην αγκαλιά της Σιγουριάς…

Το μόνο πού ΄καλά αποδεχόταν και καταλάβαινε ήταν, ότι στη παλέτα της το μόνο χρώμα που θα βασίλευε -αποδώ και πέρα, θάταν το Μαύρο !!

Ταρσώ