ΤΩΡΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

Του Ντίνου Κουμπάτη

Πάει, έφυγε ανεπιστρεπτί ο καιρός, κατά τον οποίον ένιωθες ασφάλεια, έστω στο σπίτι σου. Σήμερα, με κάθε τρόπο, ο κάθε ληστής και δολοφόνος, λαμβάνει το ελεύθερο να μπει μέσα, να σε ληστέψει ή να σε σκοτώσει.

Το ίδιο συμβαίνει και στους δρόμους, όπου ακόμη και μέρα-μεσημέρι, η ζωή σου βρίσκεται εν κινδύνω από κλέφτες, ληστές και δολοφόνους, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, και οι οποίοι καθημερινώς αυξάνονται ως η άμμος της θάλασσας.

Έμεινες από χρήματα, ή θέλεις να τα αυγατίσεις; Μόνος ή με παρεάκι, οργανώνεις μία ληστεία, σε σπίτι, σε κατάστημα, σε Τράπεζα, ακόμη και στις γωνιές των δρόμων κι αν δυσκολέψουν τα πράγματα κατά την διάρκεια της επιχείρησης, ρίχνεις μια μαχαιριά ή μια σφαίρα, και όλα  «εν τάξει».

Μέγα το παράδειγμα, το οποίο αντιγράφουν και οι νεότεροι, συστήνοντας συμμορίες της κακιάς ώρας, η οποία προεκτείνεται και στην κακή έκβαση των επιχειρήσεων, αφήνοντας και εδώ θύματα, ενώ οι θύτες, συνήθως την σκαπουλάρουν, ελάχιστα τιμωρούμενοι ή επιπληττόμενοι.

Κάθε δρόμος, κάθε γωνιά, κάθε κινητό ή ακίνητο, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή και δυστυχώς αυτός ο κίνδυνος παραμονεύει πάντα και παντού και, το χειρότερο, διεκπεραιώνει διαρκώς το έγκλημα.

Ιερό και όσιο, δεν υφίστανται πλέον στην ελληνική κοινωνία. Από Εκκλησίες, κτίρια, σπίτια, αυτοκίνητα και ζωές, όλα, ανά πάσα στιγμή υπό την απειλή του κινδύνου της κλοπής, του ξυλοδαρμού, της δολοφονίας.

Οι νόμοι καταλύονται, οι κίνδυνοι παραμονεύουν σε κάθε βήμα μας, αλλά ούτε και στο σπίτι μας νιώθουμε ασφαλείς, και αμήχανοι και άβουλοι παρατηρούμε την κοινωνική μας εξέλιξη, με τον φόβο τού επερχόμενου δευτερολέπτου και του ζοφερού κοινωνικού μας «αύριο».