ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΣΕ ΕΜΑΣ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Άλλο κακό να μην μας βρει, γιατί παράγινε το κακό και πλέον δεν συμμαζεύεται.

Κάθε ημέρα και κάτι, στον τόπο αυτό που λέγεται «Ελλάδα» και τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει χάσει, όχι μόνο το χαμόγελό της, αλλά και την ίδια της την ζωή και κάθε προοπτική για ανάνηψη.

Να ξεκινήσεις από τις πυρκαγιές αυτού του καλοκαιριού, οι οποίες ακόμη δεν έχουν γίνει παρελθόν και κατέκαψαν την μισή χώρα μας και να καταλήξεις στους καταποντισμούς του κυρίου «Ντανιέλ» που κατακρήμνισαν και κατέπνιξαν την άλλη μισή;

Να σημειώσεις στο καρνέ των καταστροφών, τις οπαδικές και άλλες συμμορίες που δρουν σε όλο το χώρο, την παιδική και εφηβική παραβατικότητα, την έλλειψη κρατικής πρόνοιας, όταν τα Νοσοκομεία, τα οποία εσύ φορολογούμενος χρηματοδοτείς για την υγεία σου, δεν δύνανται ούτε χημειοθεραπείες να κάνουν στους πάσχοντες, ελλείψει οικονομικών πόρων, ή γιατί τα περισσότερα δεν έχουν επαρκές και κατάλληλο προσωπικό;

Μήπως κακό και ολέθριο δεν είναι να είσαι φτωχός σε μία χώρα όπου οι κερδοσκόποι περισσεύουν, η ακρίβεια ξεπερνά, εντελώς ανεξέλεγκτη, κάθε ύψος, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και η ασφάλεια του πολίτη κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από εγκληματίες και κλέπτες, και όπου ο καθένας ασκεί βία, καθώς προχθές στο λιμάνι του Πειραιά, όπου ένας νέος άντρας πλήρωσε με την ζωή του, μπαίνοντας σε ένα πλοίο για να ταξιδέψει και μέλη του πληρώματος τον πέταξαν, -χωρίς να γνωρίζουμε το «γιατί»-, στην θάλασσα;

Αξίζει μία τέτοια μοίρα, η σύγχρονη Ελλάδα, άραγε; Και ποιός μπορεί να μας απαντήσει, ή να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο;

Η καθημερινότητα, κάνει τα πάντα για να μας πείσει πως πάμε όλο και πιο πολύ στο χειρότερο.

Κι εμείς, κατά τον ποιητή,  «μοιραίοι και άβουλοι συνάμα», να περιμένουμε το θαύμα που δεν έρχεται.