ΑΦΟΥ, ΔΕΝ ΜΟΣΧΟΒΟΛΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΙΦΕΔΕΣ

«Ερήμην του ποιητικού λόγου»
της Παναγιώτας Ζαλώνη

Ποιητή, ατίθασε κι ωραίε, που κρύβεσαι στα σύννεφα των φθόγγων σου, βουλιάζεις στην ωραιότητα των στίχων σου, ακροβατείς ανάμεσα στις περιγραφικές αναμνήσεις σου, οδοιπορείς με αλαλαγμούς δοξαστικούς με διθυράμβους ονειρικούς, που, «τέμνουν τον δεκαπεντασύλλαβο», τον βυζαντινό ιδιόμελο ρυθμό.

Έλα στην εποχή μας –σε έχουμε ανάγκη – που υποφέρει από έναν κατακλυσμό υπολέξεων, που μας ρίχνουν στα κεφάλια μας τα μέσα ευρείας δημοσιότητας με την επικουρία της παραλογοτεχνίας και της υποκουλτούρας.
Στερεότυπες εκφράσεις, λεκτικό υλικό ομοιόμορφο, βαριά μας βομβαρδίζει από παντού και μας ρίχνει σε μια γλωσσική λεξιπενία.

Έλα εσύ, ποιητή, να μας μιλήσεις για τα ουσιώδη, την αλήθεια της ψυχής σου να μας καταθέσεις, να μας πεις με τον φωτεινό σου λόγο, πώς να υπερβούμε αυτή την πραγματικότητα στη χώρα μας. Δίδαξέ μας τις έμφορτες φως, ομορφιά, νοήματα υψηλά λέξεις σου.

Δώσε μας εφόδια, γιατρικά, γι’ αυτήν τη νόσο της ελληνικής κοινωνίας.
Έλα εσύ, ποιητή, να συντηρήσεις την τεράστια οικουμενική κληρονομιά μας, «την γλώσσαν την Ελληνικήν», αυτήν που δόξασε στα πέρατα της γης ο Κ. Π. Καβάφης και πριν απ’ αυτόν ο Όμηρος, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Πίνδαρος και ο Μέγας Αλέξανδρος. Οι Απόστολοι των Εθνών με τα Ευαγγέλια κι ο Ιωάννης με την Αποκάλυψη.

Ταξίδεψε τα βιβλία σου με τον πλούσιο ελληνικό λόγο σε χώρες πολλές και μακρινές, με τη βοήθεια του Θεού και κανενός άλλου.

Οι ιθύνοντες αδρανούν, κωφοί στις παρακλήσεις και στις αιτήσεις για μια βοήθεια που αξίζει όσο τίποτα, για την έκδοση και διακίνηση μνημείων του Ελληνικού λόγου, που σεις στην Πατρίδα σας αφήνετε κληρονομιά ανεξάντλητη, τεράστια και ουσιωδώς πλουσία.

Και συ, Έλληνα μεταφραστή της ξένης λογοτεχνίας, που αγωνίζεσαι απλήρωτος και άδοξος να κυκλοφορούν στις ξένες χώρες έργα δικών τους δημιουργών στην γλώσσα την ελληνική, και να τους αποδεικνύεις ακόμη μια φορά, πόση ομορφιά και πλούτος εμφωλεύεται στις άφθαστου κάλλους ελληνικές λέξεις και εκφράσεις, «ξέχωρες όλες, θαυμαστές, εξαίσια σμιλευμένες από ποιητές».

Διαπρεπείς επιστήμονες, καλλιτέχνες, αθλητές, συνεπίκουροι των μεγάλων δημιουργών του λόγου, μεταλαμπαδεύστε την σ’ όλο τον κόσμο με πρότυπά σας:

Τον Θεόδωρο Γαζή, τον Μανουήλ Χρυσολωρά, τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο, τη Μαρία Κάλλας, τον Ηλία Καζάν τον Μιχάλη Κακογιάννη που ευαγγελίσθηκαν το ελληνικό ιδεώδες, την ελληνική γλώσσα, στις καλλιτεχνικές της εκφάνσεις, στην απόλυτη ομορφιά της, στην πληρότητά της, στη σαφήνεια και βαρύτητα των λέξεών της, στην επιστημονική ορολογία, ώστε να μείνουν ίδιες, ανέπαφες, για όλο τον κόσμο.

Όλοι ξέρουμε ότι ο Ξενοφών Ζολώτας έγραψε και ανέγνωσε σε διεθνές συνέδριο επίσημο κείμενο στ’ Αγγλικά, με όλες τις λέξεις του κειμένου Ελληνικές, κι έμεινε αυτό το κείμενο ιστορικό.

27000 ατόφιες ελληνικές λέξεις δανείσθηκαν άλλες γλώσσες ενώ μόνο 30 από Σλάβικες 235.000 λέξεις έχουν ελληνική ρίζα κι άλλες, ατόφιες, ισχύουν διεθνώς, όπως: Δημοκρατία, Αρχιτεκτονική, Πολιτική, Ολυμπισμός, Θέατρο, Μαθηματικά, Αστρονομία, Ο.Κ., Ρέζους, Φαινόμενο, Κρίση, Ενέργεια, Έρως, Φιλοσοφία, Αμήν, Βάπτισμα, κ. ά. Ελληνική γλώσσα! Κόσμημα του Πολιτισμού, σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν τη δύναμη της κάθε σου λέξης και σε εκθέτουν σε μεγάλο κίνδυνο, σε φτωχαίνουν, σε περιορίζουν, σε αλλοιώνουν.

Πρόγονοί μας, σε άφησαν παρακαταθήκη σε μας, με τις τραγωδίες, φιλοσοφικά κείμενα, και νόμους κι εμείς πρέπει να σε παραδώσουμε ατόφια στις επόμενες γενιές.

Σε σένα, λοιπόν, ποιητή, που είσαι πιο κοντά μου, μιας και της Μάνας Ποίησης εργάτρια ακούραστη κι απλήρωτη, δηλώνω πως είμαι, σε σένα που έχω το θάρρος λόγω της σχέσεώς μου με την υψηλή Μητέρα σου, στέλνω το κάλεσμά μου απόψε, ενώπιον τόσων πνευματικών ανθρώπων, επιστημόνων και αρχόντων της ωραίας Θάσου, ν α δ ι α ι σ θ α ν θ ε ί ς, τη μεγάλη σου ευθύνη για κάθε φθορά και μετάλλαξη της ελληνικής μας γλώσσας.
Ε ρ ή μ η ν τ ο υ π ο ι η τ ι κ ο ύ λ ό γ ο υ, δεν θα είναι και τόσο εύκολοι οι αγώνες των εκπαιδευτικών, των γονέων, των ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών, των Αξιωματούχων της Ελληνικής Παιδείας.

Ο ποιητικός λόγος ούτε στηρίζεται ούτε εκφέρεται μόνο στις 500 – 600 λέξεις που αποτελούν το καθημερινό λεξιλόγιο του σημερινού Έλληνα, αλλά σε όλες –περίπου 80.000.000 σύμφωνα με πανεπιστημιακές έρευνες του εξωτερικού– (αρχαίες, μεσαιωνικές και νεοελληνικές).

Πακτωλός η ελληνική γλώσσα, παρ’ όλες τις παραποιήσεις και τις αλλοιώσεις,
α ν θ ε ί, μ ε γ α λ ο υ ρ γ ε ί και μας προκαλεί να την αγκαλιάζουμε, να την αγαπάμε, να την ερευνάμε και πάνω απ’ όλα να μην αφήνουμε να καλύπτουν με αφιόνι και ξερόχορτα τον δρόμο που οδηγεί στην κοίτη του, στις ρίζες της ελληνικής γλώσσας, εκείνης που ξέρει να περπατά λικνίζοντας το ποθητό κορμί της και χορεύοντας ξέφρενα, να μαγεύει τον ποιητή. Εκείνης, που μεθά με τη φλογέρα, το λαούτο και το κανονάκι, τον τραγουδιστή και το κοινό του.

Εκείνης που ξελογιάζει με τις χιλιάδες αποχρώσεις της, τους πεζογράφους.
Ολοφώτεινη αρχόντισσα, η Ελληνική Γλώσσα μας, θα παραμείνει στην αιωνιότητα.

Ας ενώσουμε τον εαυτό μας, με το άπειρο φως της, να λάμπουμε και να φωτίζουμε τον κόσμο. Έχει ανάγκη ο κόσμος απ’ το δικό μας φως, των Ελλήνων το φως, να γίνει πιο λευκός, άυλο περίβλημα να ενδυθεί, αναλλοίωτη η ουσία του να παραμείνει.

Κι εμείς στο βάθος του, «σωροί νομίσματος περιέργων εποχών και τόπων».
Παναγιώτα Ζαλώνη