Δημοτική Βιβλιοθήκη «Μαρία Καντάρη»

της Ευανθίας Μιχάλαινα-Λατανιώτη

Έχει περάσει μια ημέρα από την επίσκεψη μου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη «Μαρία Καντάρη» και ακόμα τρέμω…Από συγκίνηση, από χαρά, από ένα δαγκωματακι ζήλειας που δεν έχω το δικαίωμα να παίρνω κι εγώ κάποιες αποφάσεις γι’αυτό το κτίριο και τη ζωή που το περιμένει εφ’εξής.

Πόσο υπέροχη δουλειά έκαναν όλοι οι συντελεστές (πολιτικοί και τεχνικοί) για να γεννηθεί αυτό το αριστούργημα…Πόσο δέος.. Να περπατάς επάνω στο γυάλινο πάτωμα και από κάτω να σου αποκαλύπτεται ο πλούτος του ένδοξου χωριού μας, η αρχαία Σαλαμίνα, η τότε πρωτεύουσα όλου του νησιού !!

Να μετράς τα γυαλένια τετράγωνα και να μην θέλεις να τελειώσει ο περίπατος πίσω στην αρχαία Ελλάδα και το κλέος της, να αναρωτιέσαι μα γιατί δεν έκαναν όλο το πάτωμα από γυαλί, γιατί μας άφησαν να το ορεκτικό και δεν μας πέρασαν στο κυρίως πιάτο; Πώς μπόρεσαν και μπάζωσαν τέτοια ομορφιά αντί να την αποκαλύψουν κάτω από το προστατευτικό και αγαπημένο τζάμι; Πάνω από το γυαλένιο πάτωμα, στρογγυλοκάθεται σε όμορφη αντίθεση το ψηφιακό κέντρο εκμάθησης, μοντέρνος εξοπλισμός που παραμένει βουβός και σβηστός μία βδομάδα μετά τα εγκαίνια του !!

Αφήνοντας πίσω μου τις μαύρες οθόνες και τις καρέκλες στις οποίες έχω την εντύπωση ότι μόνο παιδιά μπορεί να καθίσουν, ανεβαίνω σιγά-σιγά τη σκάλα που οδηγεί στον πάνω όροφο. Μία πολύ μικρή αίθουσα για παρουσιάσεις, η οποία χωράει ελάχιστα άτομα και η οποία θα έπρεπε να ήταν σαφώς μεγαλύτερη για να μπορούν να έρχονται καθηγητές, καλλιτέχνες και άλλοι λόγιοι και διανοούμενοι να παρουσιάζουν τις πραγματείες τους και να συζητούν με τον κόσμο της Σαλαμίνας για όλα αυτά τα υπέροχα που έχουν στο μυαλό τους και στα έργα τους. Αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί γύρω – γύρω στη μεγαλύτερη αίθουσα του πάνω ορόφου, τις οποίες τεράστιο μέρος χάνεται από την αρχιτεκτονική έμπνευση να χρησιμοποιηθεί ως συνδετικός κρίκος του κάτω ορόφου με ένα αίθριο στην οροφή.

Ίσως ο λόγος για τον οποίο έγινε αυτό είναι για να φωτίζεται καλύτερα η αρχαία πόλη από κάτω, ο τάφος και το κρεματόριο. Που ωστόσο, όπως προείπαμε είναι πολύ μικρής έκτασης δυστυχώς.

Ένα υπέροχο κτίριο λοιπόν, με κάποιες λειτουργικού τύπου αστοχίες κατά τη γνώμη μου, με έναν πολύ προσεγμένα διαμορφωμένο κήπο στον εξωτερικό του χώρο και που περιμένει λίγη ζωή – αφού τίποτα δε λειτουργεί προς το παρόν.

Παρεμπιπτόντως, γνωρίζω ότι οι δημότες πληρώνουμε ΜΗΝΙΑΙΩΣ κάποιον νεαρό που εκπαίδευσε η NOVA με ΔΙΚΑ ΜΑΣ έξοδα για να είναι εκεί 8 ώρες και να χειρίζεται τον ψηφιακό εξοπλισμό. Δεν τον είδα τριγύρω όμως… Ούτε σήμερα, ούτε άλλες ημέρες που τριγυρνάω στην περιοχή. Πάντως, προσωπική μου άποψη είναι, ότι όχι μόνο θα πρέπει να αποφασίσει να προσέλθει ο νεαρός, για να λειτουργήσει ο κάτω χώρος ως ψηφιακό κέντρο διότι αυτή ακριβώς η αντίθεση του πολύ μοντέρνου με το πολύ κλασσικό είναι που συγκλονίζει πέρα από τα ίδια τα αρχαία ευρήματα, Ο δε πάνω όροφος να χρησιμοποιηθεί ως πολιτιστικό κέντρο, δηλαδή να γεμίσουν οι τοίχοι από βιβλία, όχι ότι και ότι βιβλία, αλλά από βιβλία που θα μπορούσε κανείς να διαχωρίσει σε τρεις κατηγορίες : α) Βιβλία επιστημονικά και ιστορικά, Ελληνικά και ξένα, οτιδήποτε έχει γραφεί για την αρχαία Σαλαμίνα, β) βιβλία που έχουν γράψει Σαλαμίνιοι συγγραφείς, γ) παιδικά βιβλία που αφορούν την αρχαία Ελλάδα.

Οτιδήποτε ψηφιακό να υπάρχει κάτω, οτιδήποτε φυσικό να υπάρχει πάνω. Έτσι, σε ένα μόνο κτίριο να βρίσκει κανείς αυτό το οποίο συνιστά το πνεύμα του Αμπελακίου: Το εφτασφράγιστο μυστικό της διαφορετικότητας σε ό,τι αφορά την πνευματικότητα και το θάρρος, το κουράγιο, το πάθος του να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Ας μην ξεχνάμε ότι το Αμπελάκι υπήρξε πέρασμα πολεμιστών, αγωνιστών σπουδαίων και Ηρώων κατά την αρχαία Ελλάδα, αλλά και κατά την Ελληνική Επανάσταση στην περίοδο 1821 – 1827 και ότι αυτά τα περάσματα, τα περάσματα αίματος και οράματος σφράγισαν τις ψυχές των Αμπελακιωτων.

Αυτό το σφράγισμα έμεινε αθέατο, αλλά τώρα με αυτό το υπέροχο κτίριο και με τον καθαρισμό του όρμου Αμπελακίων που τόσο πολύ αναμένουμε από αποφασιστικούς πολιτικούς, το Αμπελάκι μας, η αρχαία Σαλαμίνα μας, θα αναδειχθεί σε όλο του το μεγαλείο και ο Τόπος ο ιερός, ο ένδοξος, ο γεμάτος ενέργεια με τα κρυμμένα μυστικά θα γίνει και πάλι το καμάρι όλων μας, όλης της Κούλουρης, όλης της ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ μας, όλης της Ελλάδας μας.