Social media και fake news: Τροφοδοτούν ή όχι την πολιτική πόλωση;
ΚΟΙΝΩΝΙΑΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ 9 Ιουλίου 2024 fonisalaminas
Μια φορά κι έναν καιρό, οι νεόκοποι πτυχιούχοι ονειρεύονταν να δημιουργήσουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα έφερναν τους ανθρώπους πιο κοντά.
Αυτό το όνειρο δεν αποτελεί πλέον παρά μια μακρινή ανάμνηση. Το 2024, δεν υπάρχουν πολλά δεινά για τα οποία να μην κατηγορούνται τα κοινωνικά δίκτυα: οι πλατφόρμες κατηγορούνται για τη διάδοση fake news, για το ότι χρησιμεύουν ως ρωσικά και κινεζικά οχήματα για την αποσταθεροποίηση των δημοκρατιών, καθώς και για την αιχμαλωσία της προσοχής μας και την πώλησή της σε σκιώδεις εμπόρους μέσω της μικρο-στόχευσης. Η δημοφιλής επιτυχία των ντοκιμαντέρ και των δοκιμίων για το υποτιθέμενο τεράστιο κοινωνικό κόστος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης καταδεικνύει αυτό.
Μία από αυτές τις κριτικές αφηγήσεις, ειδικότερα, κατηγορεί τις ψηφιακές πλατφόρμες και τους αλγορίθμους τους ότι ενισχύουν την πολιτική πόλωση και την εχθρότητα στο διαδίκτυο. Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο να λένε ότι στις διαδικτυακές συζητήσεις, «ο καθένας μπορεί να γίνει τρολ», δηλαδή να μετατραπεί σε προσβλητικό και κυνικό συζητητή.
Πρόσφατες μελέτες στις κοινωνικές επιστήμες και την επιστημονική ψυχολογία, ωστόσο, παρέχουν σημαντικές αποχρώσεις σε αυτόν τον απαισιόδοξο λόγο.
Η σημασία του κοινωνικού πλαισίου και της ψυχολογίας
Κατ’ αρχάς, αρκετές μελέτες δείχνουν ότι αν τα άτομα συγκρούονται τακτικά για πολιτικά ζητήματα στο διαδίκτυο, αυτό οφείλεται εν μέρει σε ψυχολογικούς και κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες ανεξάρτητους από τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Στη μεγάλης κλίμακας διαπολιτισμική μελέτη μας, ερευνήσαμε περισσότερα από 15.000 άτομα σχετικά με τις εμπειρίες τους από τις διαδικτυακές συζητήσεις για κοινωνικά θέματα.
Οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν μέσω αντιπροσωπευτικών πάνελ σε 30 χώρες σε έξι ηπείρους. Η πρώτη μας διαπίστωση είναι ότι στις οικονομικά άνισες και λιγότερο δημοκρατικές χώρες (π.χ. Τουρκία, Βραζιλία) τα άτομα πέφτουν συχνότερα θύματα διαδικτυακής εχθρότητας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. προσβολές, απειλές, παρενοχλήσεις κ.λπ.).
Ένα φαινόμενο που φαίνεται να απορρέει από τις απογοητεύσεις που δημιουργούνται από πιο καταπιεστικά κοινωνικά περιβάλλοντα και πολιτικά καθεστώτα.
Η μελέτη μας δείχνει επίσης ότι τα άτομα που επιδίδονται περισσότερο σε διαδικτυακή εχθρότητα είναι επίσης εκείνα που αναλαμβάνουν μεγαλύτερο ρίσκο με γνώμονα το κύρος τους. Αυτό το χαρακτηριστικό της προσωπικότητας αντιστοιχεί σε έναν προσανατολισμό προς την κυριαρχία, δηλαδή σε μια τάση να επιδιώκει κανείς να υποτάξει τους άλλους στη θέλησή του, για παράδειγμα μέσω του εκφοβισμού.
Σύμφωνα με τα διαπολιτισμικά μας δεδομένα, τα άτομα με αυτόν τον τύπο κυρίαρχης προσωπικότητας είναι πολυπληθέστερα στις άνισες και μη δημοκρατικές χώρες. Ομοίως, ανεξάρτητες αναλύσεις δείχνουν ότι η κυριαρχία αποτελεί βασικό στοιχείο στην ψυχολογία των πολιτικών συγκρούσεων, καθώς προβλέπει επίσης μεγαλύτερη κοινοποίηση fake news που χλευάζουν ή προσβάλλουν τους πολιτικούς αντιπάλους και μεγαλύτερη έλξη για πολιτικές συγκρούσεις εκτός σύνδεσης, ειδικότερα.
Επαναλαμβάνοντας μια προηγούμενη μελέτη, διαπιστώνουμε επίσης ότι τα άτομα με υψηλό βαθμό ανάληψης κινδύνου με γνώμονα το κύρος, τα οποία παραδέχονται περισσότερο ότι συμπεριφέρονται με εχθρικό τρόπο στο διαδίκτυο, είναι επίσης εκείνα που είναι πιο πιθανό να αλληλεπιδρούν με επιθετικό ή τοξικό τρόπο σε συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο (η συσχέτιση μεταξύ διαδικτυακής και εχθρικής συμπεριφοράς είναι αρκετά ισχυρή: β = 0,77).
Συνοψίζοντας, η διαδικτυακή πολιτική εχθρότητα φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν της αλληλεπίδρασης μεταξύ συγκεκριμένων προσωπικοτήτων και κοινωνικών πλαισίων που καταπιέζουν τις ατομικές φιλοδοξίες. Είναι οι απογοητεύσεις που συνδέονται με την κοινωνική ανισότητα που έχουν κάνει αυτά τα άτομα πιο επιθετικά, ενεργοποιώντας τάσεις να βλέπουν τον κόσμο με όρους «εμείς» εναντίον «αυτών». Σε πολιτικό επίπεδο, αν θέλουμε να επιτύχουμε ένα πιο αρμονικό Διαδίκτυο (και μια κοινωνία των πολιτών), θα πρέπει πιθανότατα να αντιμετωπίσουμε την ανισότητα του πλούτου και να κάνουμε τους πολιτικούς μας θεσμούς πιο δημοκρατικούς.
Κοινωνικά Δίκτυα: Πρίσματα που υπερτονίζουν την εχθρότητα του περιβάλλοντος
Παρόλο που η μελέτη μας θέτει σε προοπτική τη διαδικτυακή πολιτική εχθρότητα, δεν αρνείται στις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οποιονδήποτε αιτιώδη ρόλο στην τροφοδότηση της πολιτικής πόλωσης και της εχθρότητας.
Τα κοινωνικά δίκτυα επιτρέπουν την πιστή διάδοση του περιεχομένου σε εκατομμύρια ανθρώπους ακαριαία (σε αντίθεση με τη λεκτική επικοινωνία, όπου αναπόφευκτα εμφανίζονται στρεβλώσεις). Εξαιτίας αυτού, καθιστούν δυνατή την παραπληροφόρηση ή την οργή εκατομμυρίων ανθρώπων με πολύ μικρό κόστος. Αυτό ισχύει είτε οι ψευδείς ή τοξικές πληροφορίες δημιουργούνται σκόπιμα για να δημιουργήσουν κλικ, είτε είναι η ακούσια παρενέργεια των πολιτικών προκαταλήψεων μιας συγκεκριμένης πολιτικής ομάδας.
Αν οι ανταλλαγές απόψεων στα κοινωνικά δίκτυα συχνά στερούνται πολιτισμού, αυτό οφείλεται επίσης στη δυνατότητα που προσφέρουν να ανταλλάσσουν πληροφορίες με ανώνυμους και αποπροσωποποιημένους αγνώστους. Αυτή η εμπειρία, μοναδική για την εποχή του Διαδικτύου, μειώνει την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης και της ενσυναίσθησης απέναντι στους συνομιλητές μας, τους οποίους δεν βλέπουμε πλέον ως άτομα αλλά ως εναλλάξιμα μέλη πολιτικών «φυλών».
Πρόσφατες αναλύσεις μας υπενθυμίζουν επίσης ότι τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν λιγότερο ως καθρέφτης παρά ως παραμορφωτικό πρίσμα για την ποικιλομορφία των απόψεων στην κοινωνία.
Πράγματι, οι εξοργιστικές και δυνητικά προσβλητικές πολιτικές αναρτήσεις γράφονται γενικά από ανθρώπους που είναι πιο αφοσιωμένοι στην έκφραση και πιο ριζοσπαστικοί από τον μέσο άνθρωπο, είτε πρόκειται για να σηματοδοτήσουν τις δεσμεύσεις τους, είτε για να εκφράσουν θυμό, είτε για να κινητοποιήσουν άλλους να συμμετάσχουν σε πολιτικούς σκοπούς. Ακόμα και όταν αντιπροσωπεύουν ένα σχετικά μικρό ποσοστό της γραπτής παραγωγής στα δίκτυα, οι ηθικοπλαστικές και εχθρικές αναρτήσεις τείνουν να προωθούνται από αλγόριθμους που έχουν προγραμματιστεί να προωθούν περιεχόμενο ικανό να προσελκύσει την προσοχή και να προκαλέσει αντιδράσεις, των οποίων τα διχαστικά πολιτικά μηνύματα αποτελούν σημαντικό μέρος.
Από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των χρηστών, οι οποίοι είναι πιο μετριοπαθείς και λιγότερο δογματικοί, είναι πιο απρόθυμοι να εμπλακούν σε πολιτικές συζητήσεις που σπάνια επιβραβεύουν την καλή πίστη στην επιχειρηματολογία και συχνά κλιμακώνονται σε εκρήξεις μίσους.
Αυτές οι προκαταλήψεις επιλογής και αντίληψης συνδυάζονται για να δημιουργήσουν την παραπλανητική εντύπωση ότι οι ριζοσπαστικές και εχθρικές πεποιθήσεις είναι πιο διαδεδομένες και πιο ηθικά ανεκτές από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Όταν η έκθεση σε αντίθετες απόψεις ενοχλεί
Τούτου λεχθέντος, η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να συμβάλει στην αύξηση της πολιτικής εχθρότητας και της πόλωσης μέσω ενός τουλάχιστον μηχανισμού: της έκθεσης σε γελοιογραφικές εκδοχές των πολιτικών πεποιθήσεων των αντιπάλων.
Σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση, οι περισσότερες από τις εικονικές μας συνδέσεις δεν παίρνουν συνήθως τη μορφή “θαλάμων ηχούς”, απομονώνοντάς μας σε σιλό ομοιογενών πολιτικών κοσμοθεωριών.
Αν και ορισμένα δίκτυα είναι πράγματι έτσι δομημένα (4Chan ή ορισμένα υπο-reddits), οι μεγαλύτερες πλατφόρμες όπως το Facebook (τρία δισεκατομμύρια χρήστες) και το X (550 εκατομμύρια) μας παρουσιάζουν συνήθως μια ορισμένη ποικιλομορφία απόψεων. Αυτή η ποικιλομορφία είναι συχνά μεγαλύτερη από την πολιτική ποικιλομορφία των φιλικών μας σχέσεων: εξακολουθείτε να έχετε τακτική επαφή με σχολικούς φίλους που έκαναν ακροδεξιά στροφή; Πιθανώς όχι, αλλά είναι πιο πιθανό να διαβάζετε τις αναρτήσεις τους στο Facebook.
Αυτή η έκθεση στην ιδεολογική ετερότητα είναι επιθυμητή, θεωρητικά, καθώς θα πρέπει να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα τυφλά σημεία στις πολιτικές μας γνώσεις και πεποιθήσεις, να αναγνωρίσουμε την κοινή μας ανθρωπιά και, επομένως, να μας κάνει τόσο πιο ταπεινούς όσο και πιο σεβάσμιους ο ένας για τον άλλον. Δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι εκφράζουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις -τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και στην καφετιέρα- μάλλον στερείται αποχρώσεων και διακριτικότητας. Τείνει να υποβαθμίζει τις αντίθετες θέσεις σε δαιμονοποιημένες καρικατούρες και δεν ενδιαφέρεται τόσο για την πειθώ της άλλης πλευράς όσο για την ένδειξη αφοσίωσης σε συγκεκριμένες ομάδες ή σκοπούς, την κινητοποίηση των ανθρώπων που ήδη συμφωνούν μαζί σας και τη διατήρηση δεσμών με ομοϊδεάτες φίλους.
Με βάση πειράματα πεδίου που πραγματοποιήθηκαν στο Twitter και συνεντεύξεις με ακτιβιστές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, ο κοινωνιολόγος Chris Bail μας προειδοποίησε στο βιβλίο του The Prism of Social Networks (Το πρίσμα των κοινωνικών δικτύων). Εξηγεί ότι η επανειλημμένη έκθεση σε μη πειστικούς ισχυρισμούς ή τίτλους που παράγονται από τους πολιτικούς μας εχθρούς (a fortiori αναρτήσεις που επιτίθενται στην ομάδα που ανήκει κανείς) μπορεί παραδόξως να ενισχύσει τους κομματικούς από κάθε πλευρά στις προϋπάρχουσες θέσεις και ταυτότητές τους, αντί να τους φέρει πιο κοντά ο ένας στον άλλον όσον αφορά τις κοσμοθεωρίες και τα συναισθήματα.
Ωστόσο, αυτή η σχέση μεταξύ της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της πολιτικής πόλωσης φαίνεται να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διάρκεια της έκθεσης και δεν εμφανίζεται σε όλα τα δείγματα που εξετάστηκαν. Έτσι, πρόσφατες μελέτες που διερευνούν τις επιπτώσεις της διακοπής της χρήσης του Facebook και του Instagram απέτυχαν να παρατηρήσουν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολώνουν αισθητά τις πολιτικές απόψεις των χρηστών.
Ας θυμόμαστε, πάντα, ότι οι αφηγήσεις που υποδεικνύουν απειλές για την κοινωνία απολαμβάνουν σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην αγορά ιδεών και συζητήσεων, λόγω της ελκυστικότητάς τους στο μυαλό μας. Θα πρέπει λοιπόν να προσεγγίσουμε το ζήτημα της σχέσης μεταξύ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, και της πολιτικής εχθρότητας και πόλωσης, αποφεύγοντας τις συμμετρικές παγίδες της αφελούς αισιοδοξίας και του συλλογικού πανικού.
liberal.gr
