ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Οι «πλάκες», κατά πως τις ονομάζουμε, για τους Ανθρώπους είναι, και αλλοίμονον αν δεν «σπάγαμε και λίγη πλάκα», όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Αυτή η «πλάκα», χρησιμοποιείται πολύ στο λεξιλόγιό μας και επί παντός επιστητού, όπως «πλάκα έχει», «το κάναμε για πλάκα», «το ρίξαμε στην πλάκα», «σπάμε πλάκα», «ρε, τί πλάκα!», «να δεις πλάκα που είχε», «θα του κάνουμε πλάκα», ή ακόμη και μας κάνουνε πλάκα.

Συχνά δε, παρατηρούμε γύρω μας «πράματα και θάματα», που θαρρείς πώς είτε εσκεμμένα, είτε από συμπτώσεις, έτσι για να λες πως γίνονται για πλάκα.

Δεν πέρασε χρόνος, οι πλημμύρες στην Θεσσαλία έπνιξαν κοπάδια και κοπάδια αμνοεριφίων, και μετά, να και η πανώλης των προβάτων στον ίδιο τόπο, η οποία έφτασε μέχρι την Κρήτη και ποιός ξέρει πού ακόμη. Μετά, ήρθαν τα εκατομμύρια των ψαριών στον Αμβρακικό που νεκρώθηκαν χωρίς λόγο (τουλάχιστον δεν τον βρήκαμε), να και μία ποσότητα αγελάδων, τις οποίες εξέβρασε η θάλασσα στην Λευκάδα, χωρίς να γνωρίζουμε από πού προερχόμενες.

Πλάκα, έχει το πράγμα και να δούμε μέχρι πού θα τραβήξει.