ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Το έχω επισημάνει αρκετές φορές. Δουλειές δεν έχουμε να κάνουμε και οι «εμπνεύσεις» δεν μας απολείπουν. Βάζουμε, λοιπόν τους εγκεφάλους μας να δουλέψουν και οι φαεινές ιδέες, κατεβαίνουν η μία πίσω από την άλλη.

Πώς λοιπόν προέκυψε η ιδέα, του να ξεκινήσουμε από μία περίοδο και πέρα να ονοματίζουμε τις θύελλες και τις καταιγίδες; Ε, πολύ νωρίτερα λοιπόν, κάποιοι υπερβολικά νοήμονες συνάνθρωποί μας, σκέφτηκαν πως καθετί, το οποίο υπάρχει, ζει και κινείται γύρω μας, πρέπει να έχει και μία «ημέρα» δική του για να τιμάται και να δοξάζεται.

Έτσι, για κάθε ημέρα του χρόνου, έχουμε και δυό τρείς, ή και περισσότερες «τιμητικές», -κάποιες φορές υπό το πρίσμα τής λογικής, τις περισσότερες πάντως, υπό την επήρειαν του παραλογισμού, αφού ακόμη και «Ημέρα της πατάτας» έχουμε καθιερώσει.          

Ως «πατάτα» δε, -όπως το εκφέρουμε και στην ελληνική «αργκό»-, θεωρείται και η τιμητική και δοξαστική «Ημέρα της Ειρήνης», αφού σε αυτόν τον κόσμο την αγνοούμε παντελώς,  περιδινούμενοι στον κυκεώνα του πολέμου.

Υπάρχει λόγος να σας θυμίσω εγώ, ή να στρέψω τα βλέμματά σας, στους απάνθρωπους πολέμους, οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε εξέλιξη γύρω μας, και παράλληλα απειλούν να αφανίσουν «πάσαν ζωήν επί της Γης», με τα πυρηνικά όπλα, τα οποία έχουν την διάθεση να μετατρέψουν τον πλανήτη μας σε «Γη Μαδιάμ»;

Και όμως, εχθές, 21 Νοεμβρίου του 2024, «τιμήσαμε» και δοξάσαμε», για μία ακόμη φορά, την ετήσια «Ημέρα της Ειρήνης».

Θράσος, ή έλλειψη αντίληψης;