Από την Πλατανιά στη Σαλαμίνα, κάτι Γκρούεζες δρόμος…

Στην Ελλάδα το είδος αυτό δεν είναι άγνωστο. Έγραψαν γι’ αυτό πολλοί, μεταξύ αυτών και ο Σουρής, έγινε θέμα θεατρικών έργων και ταινιών. Είναι «ο τοπικός παράγων» ή, όπως μονολεκτικά το έχουμε συνηθίσει από την ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», ο «Γκρούεζας».

Ο Γκρούεζας είναι πονηρός. Από μόρφωση δεν τα πάει και τόσο καλά (από απόφοιτος δημοτικού έως, στην καλύτερη των περιπτώσεων, «δόκτωρ» επαγγελματικής σχολής). Συνήθως κατάγεται από κάποιο χωριό ή μικρή επαρχιακή πόλη και βρέθηκε στην Αθήνα διορισμένος από κάποιο πολιτικό μέσο, στο οποίο δηλώνει αιώνια αφοσίωση όπως οι μουτζαχεντίν στον Μωάμεθ. Και μέσα από αυτά, έμαθε αυτό που λέει ο ίδιος «πολιτική».

Πολιτική για τον Γκρούεζα είναι αλισβερίσι. «Κύριε υποψήφιε», λέει σε έναν υποψήφιο ή εν ενεργεία βουλευτή/δήμαρχο ή εν γένει αιρετό, «ελέγχω άμεσα 1208 ψήφους και έμμεσα, με συνεργασίες κλπ., άλλες 3000 περίπου. Για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε, θέλω [διορισμούς ή εργολαβίες ή αργομισθίες ή διάφορα] για συγκεκριμένα πρόσωπα-κλειδιά, και μην ανησυχείς: θα σε βγάλω βουλευτή στις ερχόμενες εκλογές». Και μετά πάει στον «ψηφοφόρο»: «Κυρ Μιχάλη, βάλε όλο σου το σόϊ να ψηφίσει τον Γεώργιο Κοτζάμπαση και τον διορισμό για τον γιο σου τον έχεις στο τσεπάκι σου», «Μαρία, θα μιλήσω στον Κοτζάμπαση για να πάρει η κόρη σου πτυχίο κι ας είναι στούρνος αλλά θα πρέπει να τον στηρίξετε στις εκλογές όλοι σας», «Βάγγο, το έργο για τον δρόμο θα το πάρεις αλλά εσύ, οι εργάτες σου και τα σόγια σας θα ψηφίσετε δαγκωτό Κοτζάμπαση και θα μου φέρεις και μένα … ευρώ (κάποτε ήταν δραχμές)». Μ’ όλα αυτά, ο Γκρούεζας αισθάνεται σπουδαίος. Αισθάνεται και πάρα πολύ έξυπνος αφού παίζει στα δάχτυλα τόσο κόσμο, όπως έπαιζε ο Σπαθάρης τον Καραγκιόζη.

Ο εχθρός του Γκρούεζα, τώρα, είναι ένας άλλος Γκρούεζας. Και μάλιστα όταν προέρχεται από το ίδιο κόμμα, γιατί η αξιοποιήσιμη ψηφοφορική ύλη είναι κοινή. Οι Γκρούεζες του ίδιου κόμματος μισούνται θανάσιμα: προτιμούν να πουν «Τάσο αν δεν ψηφίσεις Κοτζάμπαση, ψήφισε τον Γουρτζέλη κι ας είναι αριστερός» παρά να δεχτούν να ψηφιστεί ο άλλος υποψήφιος. Αυτό το μίσος το εκδηλώνουν σε κάθε περίσταση, είτε κοινωνική («δεν του μιλάω αυτουνού») είτε πολιτική («αυτός είναι λαμόγιο κύριε υποψήφιε, θα σε πάρει στον λαιμό του»). Και, φυσικά, περνούν τον καιρό τους ξεκοκκαλίζοντας τους καρπούς της πολιτικής αργομισθίας και ραδιουργώντας, συνωμοτώντας, διαδίδοντας φήμες και βρίζοντας- κρυφά βέβαια, γιατί οι ανδρικές εξηγήσεις της κατά μέτωπο επίθεσης δεν είναι… πολιτικές!

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Όταν μαζεύονται πολλοί Γκρούεζες σε έναν τόπο, τους παίρνουν όλοι χαμπάρι. Λογικό βέβαια, αφού ο «ψηφοφόρος» (λέξη που κοντεύει πια να γίνει μομφή και βρισιά) τραβιέται από εδώ και από κει, οπότε καταλαβαίνει πολύ καλά το παιχνίδι τους, και καταλήγει να λέει «άει σιχτίρ όλοι σας». Παράδειγμα γι’ αυτό, η Σαλαμίνα σήμερα…

Σας πήραν χαμπάρι Γκρούεζες!

Ο Τίμων