ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΩ-ΚΑΤΩ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πιστεύω πως ουδέποτε ο κόσμος, μέσα στον οποίον ζούμε, αποτελούντες μέλη του, ήταν ένας ιδανικός κόσμος, ή πιο σωστά πως οι πρόγονοί μας, τον διαμόρφωσαν έστω και μία φορά έτσι που να αποτελεί το απαύγασμα του πολιτισμού, της ευημερίας και του ιδανικού.

Οποιοδήποτε ελαφρυντικό κι αν προσπαθήσω να βρω για τον λόγον αυτόν, πολύ φοβάμαι πως πάντα καταλήγω στον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος κατά τον αείμνηστο Δαρβίνο και εκατομμύρια, -ανά τους αιώνες-, γενετιστές και ανθρωπολόγους, είχαν και έχουν την πεποίθηση πως καταγόμαστε από τον πίθηκο.

Πίθηκοι δηλαδή αενάως εξελισσόμενοι και αυτό-βελτιούμενοι προς όφελος ημών των ιδίων και του συνόλου. Προφανώς, λάθος. Γιατί οι πίθηκοι, τα εξαδέλφια μας, παραμένουν ως εκ γενετής ίδιοι και απαράλλαχτοι, με το μικρό μυαλό τους, τις μικροζαβολιές τους και τις μικροκακίες τους.

Όσο για εμάς τους Ανθρώπους, οι οποίοι ξεστρατίσαμε και αναπτύξαμε και την λαλιά, και την κίνηση, και το μυαλό μας, μάλλον σε θέματα «ανθρωπιάς» είναι πασιφανές, πήγαμε και συνεχίζουμε να πηγαίνουμε όλο και πιο πίσω από το σημείο, το οποίο ξεκινήσαμε.

Μπορεί να φτάσαμε στο σημείο να αυτό-εξαφανιστούμε, παραχωρώντας υπεράνθρωπες και υπερφυσικές δυνατότητες και δυνάμεις στην «τεχνητή νοημοσύνη», αλλά η δική μας υπερεξελιγμένη νοημοσύνη, μάλλον μας έχει καταδικάσει ανεπιστρεπτί στο κακό τρέχον και μέλλον του βίου μας, έως και απωλέσεως ημών.

Περί δε, του αληθούς των σκέψεών μου, καθημερινώς βιώνουμε μικρές και μεγάλες κακόβουλες σκέψεις, συμπεριφορές και πράξεις, όπως βιαιοπραγίες, καταστροφές του περιβάλλοντος εξ’ ημών των ιδίων, τραμπουκισμούς, ειδεχθή εγκλήματα, και πολέμους, οι οποίοι καταστρέφουν τα πάντα, ανθρώπινης έμπνευσης, θέλησης και αυτοκαταστροφής.

Μόνο τους τίτλους των ειδήσεων αν βλέπουμε καθημερινώς και κατανοούμε την σημασία τους, -και μόνον από αυτούς-, μπορούμε να κατανοήσουμε πως ο Άνθρωπος-θηρίο, -ο κατά τους επιστήμονες «Homo sapiens»-, έχει επιτύχει εν τη εξελίξει του, να δημιουργήσει έναν «κόσμο άνω-κάτω», ο οποίος βαίνει με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό του.

Οι συγγενείς μας πίθηκοι, ωστόσο, μακαρίως παραμένουν στην άγνοια, της μη εξέλιξής τους, και ούτε που θα καταλάβουν ποτέ το πώς χάνεται αυτός ο κόσμος μέσα στον οποίον και αυτοί διαβιούν.