Η ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

Για μία ακόμη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ηττάται και αποδεικνύει, επίσης για μία ακόμη φορά, το πόσο ευάλωτη αλλά και απερίσκεπτη είναι.

Πολιτικός αναλυτής δεν είμαι, ούτε οικονομολόγος, μήτε διεθνολόγος, ή ό,τι άλλο, αλλά η απλή κρίση μου, με κάνει εδώ και πολλά χρόνια να πιστεύω πως αυτή συνένωση τόσων ευρωπαϊκών χωρών για ένα καλύτερο μέλλον της γηραιάς ηπείρου, μάλλον το αντίθετο επέτυχε.

Υψηλές ιδέες, οραματισμοί,  υποσχέσεις μένουν ιδέες και υπογραφές αποφάσεων, και στην ουσία, το πλοίο βυθίζεται, έστω και αν το πλήρωμά-του δεν λέει να το πιστέψει.

Αποτυχίες, αστοχίες, οικονομικός μαρασμός, οικονομικά σκάνδαλα, διαφωνίες, αλλά και κακές τακτικές, οδηγούν τον οραματισμό σε αποτυχία. Χώρες οδηγούνται σε οικονομικά αδιέξοδα, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια σπάνε ρεκόρ, οι διαμαρτυρίες την εταίρων-μελών όλο και αυξάνονται απειλώντας διασπάσεις, -και αποχωρήσεις όπως η Αγγλία-,  για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ξέρει να υψώνει την φωνή η Ευρώπη, να απειλεί να τιμωρεί, να διαχωρίζει σε πλούσιους και φτωχούς, σε Βόρειους και Νότιους, να επιβάλλει «μνημόνια» και κυρώσεις, αλλά στο τέλος να σκύβει το κεφάλι, όπου τα βρίσκει «σκούρα, -όπως λέμε.

Ύψωσε ανάστημα, φώναξε, απάντησε στην Αμερική πως θα πράξει τα ίδια, αν φορολογηθούν όπως εκείνη ήθελε οι εμπορικοί δασμοί, και ύστερα από τόσο θόρυβο ανωτερότητας και υποσχέσεις αντιποίνων, έφτασαν λίγα μόνον λεπτά της ώρας, εχθές, να αποδεχθεί, σχεδόν ασυζητητί,  τους όρους Τραμπ σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν.

Από την άλλη, κυκλοφορεί η είδηση πως θα σταματήσει να παρέχει βοήθεια προς την Ουκρανία, η οποία βρίσκεται ακόμη μέχρι σήμερα στην απόλυτη προστασία της τόσο σε όπλα, όσο και σε οικονομικές ενισχύσεις.