ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΤΟΥ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ…

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Λοιπόν, μου αρέσουν πολύ οι παροιμίες. Πρόκειται για αποφθέγματα της φιλοσοφικής εμπειρίας ενός λαού, ο οποίος ακόμη και ανάμεσα στους αμόρφωτους και αγράμματους, κατόρθωσε επί αιώνες αιώνων, να αναδεικνύεται ως λαός σοφών, -χωρίς βέβαια να του απολείπουν και οι δοκησίσοφοι, οι οποίοι φυσικά επιβεβαιούν τον κανόνα.

Παροιμίες όπως «ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται», «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά», «εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θάρθεις» και άλλες πολλές, συνεχώς επαληθεύονται και συνεχώς μας αποδεικνύουν το πόσο απερίσκεπτοι μπορεί να είμαστε, πόσο αφελείς ή αδιάφοροι, ώστε να μην προβλέπουμε καταστάσεις και τελικά τα πράγματα να μας πλήττουν ανελέητα, κάποιες φορές.

Για παράδειγμα, σήμερα, αυτήν την στιγμή υπάρχουμε, αλλά αυτό δεν είναι θέσφατο, δεν μας εγγυάται κανείς πως θα υπάρχουμε και αύριο. Έτσι, «κανείς δεν ξέρει τί του ξημερώνει», όπως λέει μία ακόμη σοφότατη παροιμία του λαού μας.

Μπορεί, ένα πρωΐ να μην ξυπνήσουμε καίτοι πέσαμε να κοιμηθούμε υγιέστατοι και ακμαίοι. Μπορεί ένα αυτοκίνητο να πέσει ξαφνικά και από το πουθενά επάνω μας, ή επάνω στο σπίτι ή το μαγαζί μας. Μπορεί να μας απολύσουν από την εργασία μας. Μπορεί να πιάσει φωτιά το διπλανό της οικίας μας δάσος, ή το βενζινάδικο στην βάση της πολυκατοικίας μας.

Τόσοι πολλοί, άπειροι λόγοι για να μην ξημερώσουμε κάποια ημέρα, και όλα όσα είχαμε, για τα οποία μοχθήσαμε, ή τα βρήκαμε έτοιμα, να έχουν καταστραφεί, είτε απλοί άνθρωποι είμαστε, είτε αξιωματούχοι, είτε επιστήμονες, είτε αγράμματοι, επιχειρηματίες ή εργάτες, κυβερνήτες ή κυβερνώμενοι, πλούσιοι ή φτωχοί, μικροί ή μεγάλοι, ωραίοι ή άσχημοι, ή ό,τιδήποτε άλλο.

Τελικώς, έχει αποδειχθεί και ουδέποτε μπορεί να πάψει να υφίσταται το ότι «κανείς, μα κανείς, δεν ξέρει τί του ξημερώνει».