Ακόμα και σήμερα, η εξουσία φοβάται τη λέξη «αντίσταση» πιο πολύ από τη λέξη «κατοχή»
ΑΡΘΡΑ (ΕΙΔΗΣΕΙΣ)ΕΛΛΑΔΑΙΣΤΟΡΙΑΚΟΙΝΩΝΙΑΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ 12 Οκτωβρίου 2025 fonisalaminas
της Μαλαματένιας Μίχα
Μια καλημέρα θέλω να πω άνευ πολιτικού λόγου αλλά τα δαιμόνια δεν με αφήνουν !
Κι έτσι όπως πίνω τον καφέ ήρεμη θεωρητικά πάντα σκοντάφτω πάνω στην ανακοίνωση του prime minister ότι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη περνάει στην δικαιοδοσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (φύλαξη, συντήρηση, καθαρισμός) ως χώρος απόλυτης προστασίας και σεβασμού.
Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι σκηνικό για ανακοινώσεις.
Είναι μνήμη, χρέος, θυσία χωρίς όνομα.
Η επικοινωνία μπορεί να το αγγίξει, αλλά δεν μπορεί να το εκπροσωπήσει.
Το μνημείο δεν ανήκει ούτε στους κυβερνώντες, ούτε στους στρατιωτικούς.
Ανήκει στους πολίτες.
Τι φοβάσαι μετά τον Πάνο Ρούτσι αναρωτιέμαι!
Διαφυλαξατε όλα τα άλλα ΤΟΣΟ καλά που σας έμεινε η προστασία του Αγνώστου Στρατιώτη
Λογικό
Στις 12 Οκτωβρίου 1944, η Αθήνα ανασαίνει μετά από τέσσερα χρόνια ναζιστικής κατοχής.
Η απελευθέρωση όμως δεν έγινε ποτέ επίσημη εθνική εορτή και 81 χρόνια τώρα γιορτάζουμε την αρχή του πολέμου, όχι το τέλος του.
Ακόμα και σήμερα, η εξουσία φοβάται τη λέξη «αντίσταση» πιο πολύ από τη λέξη «κατοχή».
Ίσως γιατί η ελευθερία μας τρομάζει περισσότερο απ’ όσο μας συγκινεί.
Ποιος θα μου πει ότι όλες αυτές οι έννοιες και οι πληροφορίες δεν έχουν καμιά συνοχή;
