ΟΥΣ ΘΕΟΙ ΦΙΛΟΥΣΙ ΘΝΗΣΚΟΥΝ ΝΕΟΙ

Το αρχαίο αυτό ρητό, ήλθε στο νου μου, αμέσως μόλις έμαθα για τον αδόκητο θάνατο του Σπύρου Σοφρά και ένιωσα πως ο κόσμος μας απώλεσε έναν ακόμη χρηστό Άνθρωπο, προκειμένου αυτός, να κοσμήσει πλέον τα ουράνια στρώματα, όπου όχι μόνον πάσα θλίψη ουκ υπάρχει, αλλά και όπου υφίσταται εκείνο το σημείο όπου οι ψυχές των αγαθών ενώνονται και φωτίζουν από ψηλά τις ημέρες και τα έργα μας.

Ο Σπύρος Σοφράς, υπήρξε ένας από τους Ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι σπάνια εμφανίζονται στην Γη, ίσως για να φωτίσουν και εδώ, -ανάμεσά μας-, τον κόσμο όπου ζούμε και ο οποίος πεισματικά, -θα έλεγες-, αρνείται να προχωρήσει την ατραπό της δημιουργίας μίας κοινωνίας τελείων όντων.

Εκείνος, συγκέντρωνε πολλές, -άπειρες ίσως-, πολλές φωτεινές αχτίδες στην ψυχή του και πάντα τις άφηνε να διαχέονται και να μας φωτίζουν, αλλά λίγοι, -ίσως- τις αντιλαμβανόμασταν και ωφελούμασταν από αυτές.

Σαν στρατιωτικός, σαν Άνθρωπος, σαν οικογενειάρχης θεμελίωσε πολλές πτυχές δημιουργίας και μας άφησε παρακαταθήκη τις ημέρες και τα έργα του, γεμάτα από το φως της ώθησης για να κάνουμε ένα βήμα πιο ανθρώπινο μπροστά.

Είμαι υπερήφανος που τον γνώρισα, που του έσφιξα και μου έσφιξε το χέρι, που μιλήσαμε μαζί, που γνώρισα από πολύ κοντά τον Άνθρωπο Σπύρο Σοφρά, όχι μόνο στην μορφή, αλλά και την δοτική φωτεινή ψυχή του.

Ας είναι ευτυχισμένος πλέον στο απόλυτο φως των Ουρανών, όπου πάντα τον ανέμενε η δικαίωση των επί της Γης έργων του.