ΠΟΙΗΣΗ

της Κατερίνας Μπαχάρη – Κουτσουνά

Ουρανόσταλτη μάγισσα , μητέρα Ποίηση !
Θεά των αιθερίων…..
Τους βοστρύχους της σκέψης σου
κρέμασες στη γη ,
λεξοπλεξούδες ανεμόσκαλας
για τους εκλεκτούς σου.
Φυγόκεντρες ανάγκες
αποκοιμήθηκαν στην αγκαλιά σου.
Ικεσίες ξαπλώνονται στις αράδες σου
προσμένοντας τη ραφινάτη υπογραφή.
Στην τανυσμένη μας υποκρισία
μελώνεις τους διαύλους των ευκαιριών μας
στου ασίγαστου πόθου την επιμονή.

Διψασμένος έρωτας ο δρόμος σου.
Η πηγή σου Πύθιοι λόγοι……
 Με τους χρησμούς  σου αδειάζεις τις ψυχές μας.
Βάλσαμο για τις πληγές ο λόγος σου.
Το κάλλος σαν υμνείς παραληρείς ….
Κι όταν δικάζεις τ´άδικο,
σε περιζώνει φως αλήθειας και ήθους.

Μυστήρια μυστηρίων οι δονήσεις σου !

Συ που γνωμάτευσες την αλήθεια
στις ανοιχτές παλάμες σου,
βλογιοκομμένα ψέμματα
βούρκωσαν στη θωρειά σου.

Διαθέσιμη ερωμένη της ψυχής μου !
Ακούραστη ερωτοτρόπα μάγισσα…..
Ξαπλώνεις τους φθόγγους σα μεγάφωνα.
Τις λέξεις τυμπανοκρουσίες
στ´απόρθητα κάστρα σου..
Στρατολόγα των εκπλήξεων……
Τα σωθικά του κάθε δαρμένου  αναδεύεις….
Πόνοι, θλίψεις, έρωτες , χαρές,
χάντρες πολύχρωμες στον πάλευκο λαιμό σου,
κόρη της ειρήνης….
Άλλοτε αφρατεύεις την ευθύνη,
άλλοτε μυρικάζεις τους πόθους,
στον Ενιπέα  βυθίζοντας τους καημούς,
στον Αλφειό τα βάσανα…….

Τη βάρβαρη ψυχή εποπτεύεις …
Στ´ άγια  σου λήμματα την εμβαπτίζεις.
Οργιάζει η μέθη στης ψυχής τ´απόμερα φτερουγίσματα.

Πόσες φορές λαχτάρησα την ανεμόσκαλά σου ν´ανεβώ,
τις λέξεις σου να πλέξω ανάγοργα πλεξούδες
στου άπειρου το μεγαλείο !
Απρόσκλητη πώς ν´ ανεβώ;   Άτολμη έγνοια …..
Φτωχή κι άσημη με λίγους στίχους αγκαλιά
της ελεήμονος μεγαλοσύνης σου….

Ω, ποίηση !
Γλυκερές οι προκλήσεις των πνευμάτων σου.
Η οικουμένη αστράφτει στων στίχων σου τη λαμπράδα.

Αποφλοιωμένες ελπίδες στο μαρασμό του ξεπεσμού
ανασταίνονται με δυο σου στίχους .

Εσύ και η Ελλάδα φωτίσατε την οικουμένη !