Το Πάσχα και οι συμβολισμοί του στη ζωή μας

Ήρθε το Πάσχα των Ελλήνων. Είναι η ώρα που η θρησκευτική κατάνυξη για τα πάθη του Θεανθρώπου συναντά την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης. Τη Μεγάλη Εβδομάδα η συγκίνηση που προκαλούν τα πάθη του Θεανθρώπου, η πορεία του προς τον θάνατο και την ανάσταση συναντά την αγαλλίαση που προκαλεί η χάρη και η ομορφιά της Άνοιξης. Αναφορικά με την θρησκευτική πλευρά της Μεγάλης Εβδομάδος δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω, ούτε και να μπω σε χωράφια που δεν ξέρω. Έβρισκα όμως και εξακολουθώ να βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις αναλογίες της ζωής του Ιησού με την ζωή μας, είτε πιστεύουμε είτε όχι και εξηγούμαι ευθύς αμέσως.

Πόσες φορές στην ζωή μας δεν έχουμε περάσει από το Ωσαννά στον προσωπικό μας Γολγοθά και την Σταύρωση; Σκεφτείτε τις φορές που γνωστοί και άγνωστοι σας αποθέωσαν, φορτώνοντας σας προσδοκίες και ελπίδες που απλά δεν ανταποκρίνονται σε σας και αυτά που πρεσβεύετε. Αναλογιστείτε πόσο σύντομα οι ίδιοι που σας αποθεώνουν την στιγμή του θριάμβου σας, είναι οι ίδιοι που θα σας χλευάσουν και θα σας προσφέρουν ξύδι και χολή, καθώς αγκομαχώντας ανεβαίνετε τον προσωπικό σας Γολγοθά. Μετρήστε πόσοι άνθρωποι, θα παραμείνουν πιστοί σε σας την πιο δύσκολη νύχτα σας και πόσοι θα σας δώσουν το φιλί του Ιούδα έναντι ευτελούς τιμήματος.

 Τη Μεγάλη Παρασκευή μια φράση με έχει σημαδέψει. «Ὢ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;». Είναι η φράση της μάνας που χάνει το παιδί της. « Ὤ άνοιξη γλυκιά μου, γλυκύτατο παιδί μου, ποὺ κρύφτηκε ἡ ὀμορφιά σου;». Πόση αγάπη και πόνο συνάμα κρύβει αυτή φράση; Η μητρική αγάπη, το ισχυρότερο συναίσθημα στην γη, σμίγει με την οδύνη της απώλειας σ’ ένα μοιρολόι διαχρονικό, πανανθρώπινο που σου κόβει την ανάσα.

Όσο για την Ανάσταση, δεν σας κρύβω ότι μικρός την περίμενα πως και πως και τον λόγο τον υποψιάζεστε. Η προσδοκία της μαγειρίτσας και του αρνιού ήταν ισχυρότερη αυτής της Ανάστασης Του Κυρίου. Μεγαλώνοντας και εκτιμώντας περισσότερο τον χρόνο που περνάει και αναπόφευκτα σε φέρνει πιο κοντά στον θάνατο, άρχισα να το βλέπω το ζήτημα διαφορετικά. Προσδοκώ και αναζητώ την ανάσταση, όχι με το κυριολεκτικό-θρησκευτικό της περιεχόμενο αλλά σαν υπενθύμιση ότι δεν είμαστε απλώς σάρκα και αίμα ικανοποιώντας τα ένστικτα μας και ειδικά αυτό της επιβίωσης, αλλά ότι έχουμε ψυχή, ιδέες, συναισθήματα και παλεύουμε συνειδητά ή ασυνείδητα να κερδίσουμε τον θάνατο, μέσα από λόγια και έργα. Προσπαθούμε για τις δικές μας μικρές μας «αναστάσεις» κερδίζοντας τη φθορά του χρόνου και της  ζωής.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στις δυο γιαγιάδες μου που δεν ζουν πια. Κάθε μέρα τις σκέφτομαι και τις θυμάμαι, απλά αυτές τις μέρες ένα τσιμπηματάκι στην καρδιά είναι πιο έντονο. Κόντρα στην παγωνιά της κοσμοθεωρίας μου, μια μικρή φλογίτσα στην ψυχή τρεμοπαίζει, προσδοκώντας την ανάσταση των νεκρών. Για τους δικούς μου εγωιστικούς λόγους. Για να έχω μια φορά ακόμα τη δυνατότητα να τις ανταμώσω, να ψήσουν καφεδάκι και ν’ απολαύσω την αγάπη στην ματιά τους και τη σοφία στα λόγια τους. Καλό Πάσχα με υγεία και αγάπη σε σας και τους δικούς σας.

                Τα σέβη μου.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος

Πηγή: www.metaximas.org