Ο Ιησούς της Ναζαρέτ και ο Πάνος της Ομόνοιας.

Στην Σταύρωση στέκομαι σε δυο σημεία. Στην απόγνωση του γιου από την απουσία του πατέρα και τη μάνα που βιώνει τον υπέρτατο πόνο. Στον Ματθαίο (27,46) “Περί την τρίτην απογευματινήν ώραν εβόησε με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς, λέγων• “Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί;” Δηλαδή, Θεε μου, Θεε μου, διατί με εγκατέλιπες;” O γιος ζει τον πόνο και την ταπείνωση και στρέφει το βλέμμα στον απόντα πατέρα. Πόσος πόνος αλήθεια. Τα καρφιά της ψυχής να είναι πιο μυτερά από αυτά στο κορμί. Πάντα με συγκινούσε αυτή η κραυγή. Τόσο ανθρώπινη, αγωνιώδης. Να νιώθεις πως την πιο δύσκολη ώρα σου σε εγκαταλείπει ο πατέρας σου. Από την άλλη πλευρά ο ανείπωτος πόνος της μάνας. Να στέκεται και να παρακολουθεί τον γιο της να σβήνει σταδιακά, να πονάει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν. “εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή” (Ιωάννης 19,25). Η μάνα να είναι εκεί, μέχρι την τελευταία ανάσα. Γιος και μάνα σε έναν λόφο να ζουν τον πόνο μέχρι την τελευταία ανάσα. Πώς να μην συγκινηθείς; Πώς να μην δακρύσεις για κάθε Χριστό και Παναγία αυτού του κόσμου;Ακόμα θυμάμαι το Πάσχα του 2010. Μεγάλη Εβδομάδα δούλευα σταθμάρχης στην Ομόνοια. Ένας τοξικομανής, από τους πέντε-έξι που ήταν καθημερινοί θαμώνες και τα λέγαμε άλλοτε καλά άλλοτε όχι και τόσο, ήταν ο Πάνος. Ήταν χαρμάνης και ανεβήκαμε στην έξοδο της Εθνικής να τον κεράσω τσιγάρο μέχρι να βρει λεφτά για την δόση. Ξαφνικά τον βλέπω να φεύγει κουτσαίνοντας σε μια καλοβαλμένη κυρία.”Ωχ βρήκε πορτοφόλι” η πρώτη μου σκέψη. Πάνο άσε την κυρία του λέω ευγενικά. Την φέρνει κοντά μου. ¨Κύριε Λουκά να σου γνωρίσω τη μάνα μου”. Ένιωσα ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου. Ένα από τα πολλά μαθήματα της Ομόνοιας. Είδα το ίδιο βλέμμα της Παναγίας στον γιο που ήταν σταυρωμένος ανάμεσα σε βελόνες, σκόνες και χάπια. Ανείπωτη αγάπη και πόνος. ‘Έλα αγόρι μου να κάνουμε Πάσχα μαζί” να του λέει γλυκά. “Αφού ξέρεις ρε μάνα” να της λέει με σκυμμένο κεφάλι. Εξάλλου θα κάνουμε Πάσχα με τον κύριο Λουκά στον σταθμό. Την χαιρετήσαμε. Όντως κάναμε στον σταθμό Πάσχα. Την επόμενη χρονιά είχα φύγει από τον Σταθμό και ο Πάνος έφυγε από την ζωή.Βρίσκομαι δέκα λεπτά από την Ομόνοια με τα πόδια. Σήμερα που θα περάσω από κει θα σταθώ ένα λεπτό στα σκαλάκια της Εθνικής. Εκεί η Παναγία στέκεται στον γιο της.

Να είστε καλά και να προσέχετε.

Λουκάς Αναγνωστόπουλος