ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
(απαγγελία: Χριστίνα Μανδέκη)

ΠΑΝΑΓΙΑ:

Σε σταυρώνουνε, γιέ μου, Χριστέ μου,
– τι θηρία οι άνθρωποι Θε μου!
Μένω μόνη, βουβή απ΄ τον πόνο καλέ μου
κι είναι έτος μηδέν του πολέμου.

Δύο ληστές δεξιά και ζερβά σου
και τα πλήθη χλευάζουν.  Μα όχι,
δεν θυμώνεις, δεν κακιώνεις ποτέ σου,
– στο πλευρό σου μια πύρινη λόγχη.

Σε ποτίζουνε αίμα και ξύδι
και το βάσανο τέρμα δεν έχει…
Η καρδιά μου κομμάτια έχει γίνει.
Η δική σου καρδιά πώς αντέχει;

Μαύρα σύννεφα, φτάνουν αντάμα
κεραυνοί ήρθ’ η ύστατη ώρα.
Το αχνό σου χαμόγελο γιέ μου
και στο σβήνει στα χείλη η μπόρα.

Έχουν τώρα σκορπίσει τα πλήθη
φοβισμένα, ντροπή να τα δέρνει.
Σε φυλούνε Ρωμαίοι στρατιώτες
κι η ψυχή μου στα γόνατα γέρνει.

Και καθώς τη μορφή σου αντικρίζω
τελευταία φορά πικραμένη
τη ζωή του ανθρώπου γνωρίζω
στο Σταυρό Σου κι αυτή καρφωμένη.

Η ζωή του ανθρώπου θα γίνει
Ισραήλ και κρανίου ο τόπος.
Γολγοθάς, και επάνω θα στήνει
το Σταυρό, όποιος φτάσει εκεί πρώτος.

Και στο ξύλο επάνω που σάβανο εγίνη,
η μορφή του Ανθρώπου θα μένει
σαν την πρώτη μορφή Σου εκείνη,
σαν κι εκείνη φρικτά προδομένη.

Θα καρφώνουνε όμως με σφαίρες
και συνέχεια η ελπίδα θα σβήνει
να σταυρώσουν τον Πόλεμο οι άνθρωποι
ν΄ αναστήσουν ξανά την Ειρήνη!