…περί Survivor

του Λουκά Αναγνωστόπουλου

Το survivor δεν το έχω δει.

Από άποψη γενικά απέχω από τα τηλεοπτικά προγράμματα. Εννοείται όμως πως ξέρω πάνω κάτω τι συμβαίνει είτε από sites είτε από αναρτήσεις. Ένας παίκτης αποχώρησε οικειοθελώς και στη Ρόδο του επεφύλασσαν τιμές ήρωα.

Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει με τον Ντάνο (παλιότερο survivor) στην Σκιάθο. Υπάρχει η προφανής ανάγνωση.

Δείξε μου ποιον αποθεώνεις, να σου δείξω τι κοινωνία είσαι. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Πάντα το μάτι της κοινωνίας τραβούσε το περιτύλιγμα. Απλά μερικές φορές οι εργάτες της τέχνης, της επιστήμης ή της πολιτικής αφήνουν έργο τόσο λαμπερό που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Το παλικάρι θα κάνει τις αρπαχτές του, θα ξεχαστεί και σε μερικά χρόνια θα βγαίνει σε πάνελ.

Υπάρχει μια διχογνωμία αιώνων στους οικονομολόγους. Αν η ζήτηση καθορίζει την προσφορά ή το αντίστροφο. Κατ’ επέκταση ζητάμε αυτά τα είδωλα ή τα προϊόντα γιατί αυτά μας προσφέρουν ή μας τα προσφέρουν γιατί βλέπουν τι ζητάμε;

Το ζήτημα που θέτω εδώ είναι απλό.

Μπορεί αυτή η εικόνα να είναι το στατιστικό σφάλμα ή όχι ο κανόνας; Ή απλά μας βολεύει να μένουμε σε μια μιζέρια, κριτικάροντας τα κακώς κείμενα;

Στο τέλος της ημέρας είναι η ζήση μας, η σκέψη μας, η πράξη μας, η γραφή μας τέτοια που να υπερβαίνει τη φθορά;

Σε μια δύσκολη εποχή καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου να καταφεύγει σε φούσκες που τον απομονώνουν από μια σκληρή πραγματικότητα.

Καμιά περπατησιά όμως στο ίσωμα ή σε μια εξωτική παραλία δεν σε οδηγεί στις κορφές και στην καθαρή ματιά και ανάσα.