Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία…της χαράς και της λύπης

Τι χαρά πήρα όταν έμαθα τα νέα…αυτό το νέο το περίμενα χρόνια και ήρθε η ώρα. Θα στρώσουν τους δρόμους… λέει…Πήγα σπίτι έβαλα τα καλά μου ρούχα και περίμενα να έρθουν τα φορτηγά και τα μηχανήματα Βλέπεις…19 χρόνια τώρα έχουμε μπει στο σχέδιο, έχουμε κάνει και την πράξη εφαρμογής, παραχωρήσαμε και ένα μεγάλο μέρος από το οικόπεδο για να γίνει ο δρόμος…και ο αγώνας τώρα δικαιώνεται…Επιτέλους…ο χωματόδρομος θα στρωθεί με άσφαλτο…Έτσι πίστευα τουλάχιστον… μέχρι που ο γείτονας με έφερε στην πραγματικότητα…- Περιμένεις επισκέψεις…μου λέει…- Περιμένω να έρθουν να στρώσουν τον δρόμο, τόσα χρόνια μας έχει φάει η λάσπη και το χώμα…του απαντάω…- Μα εμείς δεν είμαστε πολίτες Α κατηγορίας…μου λέει ο γείτονας…- Δηλαδή…τι θέλεις να πεις…;;;του λέω…- Δηλαδή…θα στρώσουν δρόμους μόνο εκεί που μένουν πολίτες Α’ κατηγορίας…Γύρισα σπίτι, έκλεισα την πόρτα, έβγαλα τα καλά μου ρούχα, και έβαλα αυτά που θα μου θυμίζουν τι κατηγορία πολίτες ζουν σε αυτή την περιοχή…Πήγα δίπλα στο παράθυρο για να δω μήπως ο γείτονας έκανε λάθος και κάποιο φορτηγό η κάποιο μηχάνημα εμφανιστεί…Βλέποντας τους εντός σχεδίου εδώ και 19 χρόνια χωματόδρομους λέω στον εαυτό μου…- Ρε λες να είναι καλύτερα έτσι…;;; Έρχονται εκλογές σε λίγο και όλοι αυτοί θα ξαναβγούν στους δρόμους και θα μας ψάχνουν…για το καλό μας…Σε δρόμους όμως που δεν έχουν λάσπες, γιατί τα καλά παπούτσια των κύριων και τα τακούνια των κυριών δεν πρέπει να λερωθούν στην λάσπη… είναι πολίτες Α’ κατηγορίας, δεν είναι σαν εμάς που μένουμε εδώ. Χωματόδρομος και πάλι χωματόδρομος…για να έχουμε την ησυχία μας ρε φίλε…