Επαγγελματισμός VS Ερασιτεχνισμού…

…και το αντίθετο

Χωρίς πολλά – πολλά αστεία και, αντιθέτως, με την προσήκουσα σοβαρότητα, θα ήθελα να επικεντρωθώ σήμερα σε ένα θέμα, το οποίο ταλανίζει την σύγχρονη κοινωνία, καθώς δυσκολεύεται να ξεχωρίσει, σε κάθε επίπεδο. Τον επαγγελματισμό, από τον ερασιτεχνισμό. Πριν όμως προχωρήσω στα περεταίρω, καλό θα είναι να αποδώσω την ερμηνεία των λημμάτων, ώστε να μιλούμε επί του ακριβούς και να το εννοούμε. Επαγγελματίας, σύμφωνα με τα «λεξικά», είναι αυτός, ο οποίος ασκεί «μόνιμη εργασία για βιοπορισμό» (Μπαμπινιώτης). Ερασιτέχνης, αυτός ο οποίος ασχολείται με την τέχνη ή την επιστήμη, χωρίς να αμείβεται (πάλι Μπαμπινιώτης). Άρα, η διαφορά έγκειται στην «αμοιβή» και μόνο, ως προς τον ορισμό.

Παράλληλα, η λέξη «επάγγελμα», ενέχει την έννοια τού, κάποιος να διαλέγει ή να βρίσκει μία δουλειά αποκλειστικά και μόνο για τον βιοπορισμό, έστω και αν δεν την αγαπά, η δεν γνωρίζει ως προς την πρακτική της, στην οποία θα εκπαιδευτεί εν καιρώ, επαρκώς ή πλημμελώς, προκειμένου να μην είναι άνεργος και να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις οικονομικές υποχρεώσεις του. Αυτός λοιπόν ο «επαγγελματίας», ο οποίος δεν τρέφει εκτίμηση στην δουλειά του και την εκτελεί εξ’ ανάγκης, δέον να την εκτελεί και μη ικανοποιητικά, έναντι κάποιου άλλου επαγγελματία συναδέλφου του, ο οποίος θέλγεται από την πρακτική στο επάγγελμά του.
Ένας ερασιτέχνης, ο οποίος σαν επαγγελματίας, -γιατί κάπου θα πρέπει να εργάζεται ώστε να εξοικονομεί τα προς το ζην, μπορεί να μην αμείβεται, πλην όμως ό,τι και αν είναι αυτό, με το οποίο καταπιάνεται, το εκτελεί με πάθος και συνέπεια. Γι’ αυτόν, σημασία έχει να «λυτρώνεται» ψυχικά μέσα από ό,τι αγαπά, και κατά την στιγμή μάλιστα που ο χαρακτηρισμός «ερασιτέχνης», προέρχεται από την σύντμηση δύο λέξεων: «εραστής» της «τέχνης».

Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο ο επαγγελματίας, όσο και ο ερασιτέχνης, ασχολούμενοι με ένα αντικείμενο, μπορεί να είναι γνώστες εξ’ αρχής ή μη, να το έχουν σπουδάσει ή όχι, να είναι αποδοτικοί σε αυτό ή αποτρεπταίοι, ειδήμονες ή αδαείς, πτυχιούχοι ή από διαίσθηση και ταλέντο, και άλλα πολλά. Έτσι, παρατηρούμε πλήθος «επαγγελματιών» να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του επαγγέλματός τους, καθώς το ίδιο συμβαίνει και στους ερασιτέχνες, οι οποίοι από φιλαυτία και εγωκεντρισμό προσπαθούν να ασχοληθούν με κάτι, το οποίο όμως δεν είναι γι’ αυτούς.
Παρατηρείται στους καιρούς μας, μία εχθρική στάση τον μεν προς τους δε, και κυρίως εκ μέρους των «επαγγελματιών», οι οποίοι σαν βέτο προβάλλουν το ότι οι «άλλοι» δεν αμείβονται, ως εκ τούτου δε, πολλοί ερασιτέχνες εισχωρούν στους επαγγελματικούς χώρους προκειμένου να «σφραγισθούν» και να λογιάζονται σαν επαγγελματίες για να μην λοιδορούνται και κατατρέχονται από τους αντιπάλους τους. Και από τους ορκισμένους εχθρούς τους, κάποιοι επαγγελματίες με διπλώματα και τίτλους, σαν τύχει να καταπέσουν, ζητούν καταφύγιο, αν έχουν πραγματικό πάθος για την δουλειά τους, δίπλα σε αυτούς τους «εραστές της τέχνης», της κάθε τέχνης, για να δυνηθούν να μην υποστούν την απαξίωση της ψυχικής ευφορίας τους η οποία, αποδεικνύεται τέλος πως, μόνο μέσα από την εργασιοθεραπεία επιτυγχάνεται και λυτρώνει και δεν αποτελματώνει τις ψυχές. Όλα τα άλλα και οι διακρίσεις, είναι απλώς υποβολιμαίες και ψυχοκαταστροφικές λεπτομέρειες.