Γκοοοολ!

του Λουκά Αναγνωστόπουλου

Ας μου επιτραπεί μια ποδοσφαιρική ανάρτηση, η οποία θα δείτε πως δεν είναι και τόσο ποδοσφαιρική.

Αφορά περισσότερο στη χαρά που πήραμε ορισμένοι από την δικαίωση ενός παιδικού ονείρου.

Ο Μέσσι είναι πασίγνωστος ποδοσφαιριστής. Έχει κατακτήσει τα πάντα, τίτλους, λεφτά, δόξα. Στα 34 , προς τη λήξη της καριέρας του, έχει τον κόσμο στα πόδια του. Και όμως του έλειπε κάτι. Ένα τρόπαιο με την Εθνική Αργεντινής.Μετά το Μουντιάλ του 1986 και τον Μαραντόνα, η Αργεντινή κατέστρεψε πλειάδα καλών ποδοσφαιριστών που τους ονόμαζε νέους Μαραντόνα. Αποτέλεσμα; ούτε η Αργεντινή κατακτούσε τίτλους και οι ίδιοι λύγιζαν υπό το βάρος των προσδοκιών. Όταν εμφανίστηκε ο Μεσσι, όλο το έθνος τον περίμενε ως Μεσσία. Το νέο Μαραντονα.

Αποτέλεσμα; Από το 2006 ως χθες ο Μεσσι κατέκτησε τα πάντα με την Μπαρτσελόνα σε συλλογικό επίπεδο μα τίποτα με την Αργεντινή. Χθες ήταν ο τελικός της Λατινικής Αμερικής. Βραζιλία -Αργεντινή. Οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι.

Για ένα παιδί που κλωτσάει την μπάλα στους δρόμους της Αργεντινής δεν υπάρχει μεγαλύτερο όνειρο. Να είναι αρχηγός της Αργεντινής και να σηκώνει το τρόπαιο απέναντι στους Βραζιλιάνους. Ο Μεσσι είναι 34.

Στο επόμενο Μουντιάλ δύσκολα θα μπορέσει η Αργεντινή να κάνει κάτι και στο επόμενο Κοπα Αμερικα είναι αμφίβολο αν θα παίζει ή θα έχει κομβικό ρόλο. Χθες ήταν η τελευταία ευκαιρία.

Τελικά η Αργεντινή κέρδισε 1-0 και ο αστέρας Μεσσι δικαίωσε το όνειρο του πιτσιρικά Λιονέλ.

Πρώτος εθνικός τίτλος, πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά, πρώτος σκόρερ. Μια ζωή υποστηρίζω τους Βραζιλιάνους. Από το Μουντιάλ του 1986. Για πρώτη φορά χθες ήθελα να κερδίσει η Αργεντινή.

Για τον Μεσσι. Για όλα τα παιδιά που φάγαμε τα πόδια μας σε δρόμους, αλάνες και γήπεδα κυνηγώντας ένα παιδικό όνειρο. Τελευταία ευκαιρία, τελευταίο σουτ πριν σε φωνάξει η μάνα στο σπίτι ή η ιστορία των σπορ.

Γκοοοολ.

Κοιμάσαι ευτυχισμένος.