H Στιγμή Της Συνάντησης

Χάρη σε κάποιες διηγήσεις και στην ανάγνωση κάποιων σημαντικών έργων, ακόμα πριν καρπωθώ την πρώτη μου μπεκάτσα, σπρωγμένος από μια προτρεπτική δύναμη, την είχα εξυψώσει σε σημείο να μην τη θεωρώ πλέον πραγματική. Τη φανταζόμουν εξωγήινη.

Μου άρεσε να σκέφτομαι ότι έφτανε από έναν άλλο κόσμο. Το θαύμα της επίσκεψής της, μου προκαλούσε μια συναρπαστική ταραχή. Ακόμα μια φορά θα ήθελα να σταθώ σε εκείνο το εξαιρετικό γεγονός, σε εκείνο το θαύμα της φύσης, το οποίο βλέπω να κάθεται μια φθινοπωρινή νύχτα σε ένα μέρος τόσο έρημο, τόσο ακατοίκητο από οποιοδήποτε θήραμα, όσο η θάλασσα της ηρεμίας, μια μπεκάτσα πιστή σε αυτά τα μέρη, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία.

Η στιγμή της συνάντησης είναι για μένα πάντα πολύ δυνατή, σχεδόν απίστευτη. Σαν ταχυδακτυλουργός, ξαφνικά το δάσος εμφανίζει τη μπεκάτσα, αυτό το κοκκινωπό τσουλούφι φτερών, το οποίο χρωματίζει το δάσος. Υπάρχει μαγεία σε αυτή τη στιγμή. Μαγεία και μια ποιητική δύναμη.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η μπεκάτσα είναι σπάνια και όσο πιο σπάνια είναι, τόσο περισσότερο έλκονται οι άνθρωποι. Ότι δεν είναι σπάνιο δεν ενδιαφέρει τους ανθρώπους. Τα διαμάντια, αν ήταν άφθονα, αν ήταν κοινά, θα ήταν τόσο σημαντικά όσο και οι απλές πέτρες. Η μπεκάτσα είναι σπάνια και μυστηριώδης. Η παρουσία της είναι πάντα αινιγματική, μας ιντριγκάρει με συναρπαστικές κατακτήσεις, ατελείωτες αβεβαιότητες, σαγηνευτικές δυνάμεις.  Είναι θαυμάσιες οι εικόνες της πρώτης φοράς, της πρώτης μου πραγματικής κατάκτησης, μόνος όπως ένας μεγάλος, ένας μπεκατσοκυνηγός. Είναι αρκετό να τις ξαναδώ στο μυαλό μου και να που ξανανιώνω, ξαναβλέπω τα τελευταία φύλλα στο χρώμα της ώχρας να τρέμουν εκείνο το πρωινό του Νοεμβρίου που τεντώνω ξανά τα αυτιά μου προσπαθώντας να ακούσω το μουρμουρητό του δάσους καθώς με αγγίζει το ξηρό και παγωμένο φύσημα του αέρα. Τότε ακόμα μια φορά αυτή γλιστράει στον αέρα, βγαίνοντας από τη βλάστηση σαν να αναστήθηκε από το πουθενά, κόκκινο βέλος στον ουρανό, του οποίου η πτήση διακόπτεται από την τουφεκιά μου, μια τουφεκιά νεοφώτιστου, αλλά ταυτόχρονα ενός ανθρώπου ο οποίος ήδη πάσχει από “οξεία μπεκατσίτιδα”. Αυτό το μίγμα ομορφιάς και βίας, που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είχε φέρει το θάνατο, έκανε να γεννηθεί μέσα μου το πιο δυνατό πάθος για εκείνο το μαύρο μάτι, εκείνο το βελούδινο πέταγμα, εκείνη την ανησυχία που δημιουργεί η σύλληψη όταν το σώμα της μπεκάτσας κείτεται στο “χαλί” των φύλλων που καλύπτεται από την πάχνη.

Θα ήθελα να κατανοήσω αυτή την συναρπαστική δύναμη, αυτή τη μεγάλη αγάπη, αυτή την έλξη που νιώθει ο μπεκατσοκυνηγός για την όμορφη “ντάμα” του δάσους. Οι σκληρές έρευνες δεν κάνουν τίποτα άλλο απ’ το να αυξάνουν την επιθυμία να συναντήσεις τη μπεκάτσα και όταν επιτέλους τη βρίσκεις, ο λογικός άνθρωπος, αλλά μπεκατσοκυνηγός μέχρι το κόκαλο, ακόρεστος και ικανός, συγκεντρώνει όλες του τις προσπάθειες σ’ ένα και μοναδικό σκοπό: να την καρπωθεί. Θα μπορούσα να μιλήσω και για την αντιφατικότητα των συναισθημάτων του μοντέρνου κυνηγού, ο οποίος μπορεί να είναι και “λύκος και πρόβατο”. Το κάλεσμα του δάσους είναι πιο δυνατό και μας προσκαλεί να προχωρήσουμε σε μια κουραστική έρευνα των τόπων του παρελθόντος. Απλά για να βγάλουμε τη μάσκα, να ξεσηκωθούμε εναντίον της κατάστασής μας, να προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε από ένα κόσμο κλειστό και να βυθιστούμε στην αιώνια αρμονία της φύσης.

Νέος κυνηγός μετά από αρκετά χρόνια “εκπαίδευσης” σε τσίχλες τρυγόνια και ορτύκια, αποφασισμένος να αναμετρούμαι μόνο με τις πανουργιές της μπεκάτσας ξαφνικά είχα την έμπνευση. Ήταν σαν να έβγαινα από την καθημερινότητα των ημερών, ζαλισμένος από την περιπέτεια σ’ αυτόν  τον ιλιγγιώδη κόσμο.

Θυμάμαι ακόμα με ευχαρίστηση εκείνη τη “μέθη” που συνόδευε τη μαθητεία μου ως μπεκατσοκυνηγός κοντά σε άξιους δασκάλους, εκείνη την έντονη προσέγγιση, υπεύθυνη σήμερα για το μεγάλο μου πάθος. Πρέπει να παραδεχτώ ότι η συνάντηση με τη μπεκάτσα αποδείχτηκε μοναδική και δεν νομίζω ότι ένα άλλο θήραμα θα μπορούσε να με έχει “χτυπήσει” τόσο βαθιά. Υπήρχε η μπεκάτσα με την ομορφιά της και το ασύγκριτο πέταγμά της, πραγματικό ξωτικό του αέρα, το μπρούτζινο φτέρωμά της, καστανό και ζεστό με τις χρυσές ανταύγειες, στολισμένο με μαύρες πινελιές. Το φτερωτό σώμα της, σχεδόν αβαρές, οι ιδιαίτερες συνήθειές της, η πολύτιμη μοναξιά της, οι βραδινές εξορμήσεις, αλλά και το habitat της, το μεγάλο δάσος, το οποίο αποτελεί έναν μεγαλειώδη πίνακα, θέατρο των ενεργειών μας και χώρο ελευθερίας με μεταβλητά χρώματα, κάνουν το κυνήγι της ξεχωριστό.

Το ότι μια μέρα η ταξιδιώτισσα είναι εκεί για εμάς , σε ένα από τα αγαπημένα μας μέρη, νύμφη του ρυακιού ή Αφροδίτη του ξέφωτου, επιβάτης του βορρά προερχόμενος από τα ψηλά όρη, είναι ένα θαύμα.

Η στιγμή της συνάντησης είναι πάντα μια έντονη συγκίνηση, ένας εξαίσιος ίλιγγος, ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης. Η “ντάμα” του δάσους προκαλεί στον μπεκατσοκυνηγό αυτό το συναίσθημα πληρότητας που μετατρέπει το μυστηριώδη, σκληρό και πολλές φορές άσχημο κόσμο που τον περιβάλει, σε μια όαση ειρήνης, στη γη της ευτυχίας, στο δάσος της κάθαρσης.

kynigesia.gr