Οι πυλώνες ανάπτυξης της Σαλαμίνας

του Νικόλαου Σούτα

Είναι γενικώς γνωστό πως τα προβλήματα του νησιού είναι πολλά και συσσωρευμένα επί σειράς ετών. Η Σαλαμίνα αντιμετωπίζει πληθώρα θεμάτων που οφείλουν να διευθετηθούν, αν επιθυμούμε την ανέλιξη του νησιού. Δυστυχώς, η ολιγωρία των κυβερνήσεων του παρελθόντος έχει αφήσει το νησί στο έλεός του.

Η Ελληνική Λύση αναζητώντας νέες οδούς προς μια ριζική βελτίωση της εσωτερικής και εξωτερικής εικόνας της Σαλαμίνας εστιάζει σε τρεις βασικούς πυλώνες: α) τουρισμός, β) οδικό και συγκοινωνιακό δίκτυο, και γ) διαχείριση και αξιοποίηση του περιβάλλοντος.

Η Σαλαμίνα είναι ένα ζωντανό νησί με μακρά ιστορία 2,500 ετών. Η ιστορία αυτή δύναται να αποτελέσει το έναυσμα για την ποιοτική και ποσοτική αύξηση του τουρισμού στο νησί. Η Σαλαμίνα διαθέτει αρκετούς αρχαιολογικούς προορισμούς που, αν αξιοποιηθούν σωστά, θα αποφέρουν τεράστια οφέλη στους κατοίκους της. Το Σπήλαιο του Ευριπίδη στα Περιστέρια, το Ταφικό Μνημείο του 4ου αι. π.Χ. στις Κολόνες, το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Ακτή Καραϊσκάκη, ο Τύμβος των Σαλαμινομάχων στην Κυνόσουρα, αλλά και ο ναός του Αγ. Δημητρίου του 1806, ο τάφος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, ο Δεσποτικός Θρόνος και η εξοχική οικία του Άγγελου Σικελιανού είναι μερικά από τα πολλά αξιοθέατα αρχαιολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος που συναντά κάποιος στο νησί και παραμένουν στην απόλυτη αφάνεια από τον υπόλοιπο κόσμο. Η αξιοποίηση αυτών των προορισμών είναι η απαρχή για την εισροή μεγαλύτερου αριθμού επισκεπτών στο νησί.

Σε αυτό, φυσικά θα συμβάλλει η ανάπτυξη και βελτίωση του οδικού δικτύου του νησιού. Οι οδοί προς και από τους οικισμούς του νησιού που διασχίζουν το εσωτερικό του είναι στενοί, παραμελημένοι, χωρίς νυκτερινό φωτισμό και διαγραμμίσεις. Οι παραλίες της Σαλαμίνας είναι αναξιοποίητες, χωρίς δομές υποστήριξης των τουριστών, καθώς ο δήμος και η πολιτεία έχουν αποθέσει τις ελπίδες τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία που όμως, δεν βιώνει καμία άνθιση. Αν και η Σαλαμίνα είναι μία ανάσα από τον Πειραιά και την Αθήνα και θα μπορούσε να αποτελεί μόνιμο τουριστικό προορισμό των κατοίκων της πρωτεύουσας, έχει αντιθέτως την δυσάρεστη φήμη ενός νησιού εγκαταλελειμμένου που, πέραν των μονίμων κατοίκων του, ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να επισκεφθούν.

Το νησί του Αίαντα, αν και φιλοξενεί το μεγαλύτερο πευκοδάσος της Δυτικής Αττικής και αναρίθμητες φυσικές ομορφιές, στερείται δομών που να εστιάζουν στο φυσικό περιβάλλον και να το αναδεικνύουν. Τα πάρκα και οι χώροι αναψυχής είναι ελάχιστα και συχνά αφημένα στο έλεος του χρόνου.
Στην Ελληνική Λύση γνωρίζουμε τα προβλήματα. Έχουμε γνώση των οικονομικών ζητημάτων του δήμου, της απουσίας κρατικής υποστήριξης και κονδυλίων, της έλλειψης σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Το νησί δεν διαθέτει νοσοκομείο. Το νησί έχει ελλιπές αποχετευτικό σύστημα. Γνωρίζουμε τα προβλήματα. Έχουμε, όμως και τις λύσεις.

άρθρο στην έντυπη “Φωνή της Σαλαμίνας”