ΚΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ…

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο Ήλιος, είναι πάντα αυτός από τον οποίον εξαρτόμαστε και ποτέ δεν μας απογοητεύει, εκτός κι αν κακόβουλα σύννεφα επιχειρήσουν να τον καλύψουν και τα οποία αυτός απωθεί πάντα, αργά ή γρήγορα, με τις πύρινες αχτίδες του.

Έτσι και αυτή την φορά, ο Ήλιος, αυτός της Ελλάδας, όπως κάποιοι συνηθίζουν να τον αποκαλούν, φάνηκε μετά την καταιγίδα, μας φώτισε ξανά, μας ζέστανε, μας στέγνωσε, μας έδωσε για μία ακόμη φορά την αίσθηση της ελπίδας και ενθάρρυνε τις σκέψεις για έναν καλύτερο κόσμο, μια καλύτερη ζωή σε ευπρεπέστερες συνθήκες, από αυτές που βιώσαμε τις προηγούμενες ημέρες.

Μέσα σε αυτήν την αναλαμπή των ελπίδων μας, η μόνη παραφωνία υπήρξε η προσπάθεια κάποιων υπευθύνων αυτού του τόπου, όχι μόνο να αποποιηθούν των ευθυνών τους, αλλά και η θέλησή τους να τις φορτώσουν στις πλάτες άλλων ακόμη και απλών πολιτών, λες και αυτοί έφταιγαν αν κάηκε η Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι και εξέλειπαν τα δάση, απαραίτητα για την εμπόδιση των νερών να πλημμυρίζουν εκτάσεις, να γκρεμίζουν σπίτια και να παίρνουν ζωές ανθρώπων και ζώων, αυτοί και για τις τρομερές παραλήψεις κάθε πρόληψης κατά οιουδήποτε κακού μπορούσε να συμβεί, αυτοί για τις κακοτεχνίες των δρόμων, τις παράνομες οικοδομές και τα μπαζώματα των ποταμών όταν η Πολιτεία δεν επιβάλλει τους εκάστοτε νόμους που χρειάζονται, την αδιαφορία των Δήμων να έχουν πάντα έτοιμα τα φρεάτια απορροής των υδάτων και άλλα πολλά.

Ο Ήλιος βγήκε ξανά στον ουρανό της Ελλάδας μετά την καταστροφή, η οποία όμως είναι γεγονός και μάλιστα τραγικό, και όσοι ήλιοι και αν βγαίνουν και μας ανακουφίζουν προς στιγμή, πάντα εμείς θα ζητάμε και την θαλπωρή της Πολιτείας, αν φυσικά είναι αυτό δυνατόν, γιατί στο χέρι-της είναι.