Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Συννεφιασμένη σφόδρα, η χθεσινή Κυριακή, όχι μόνο στον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και μέσα στις ψυχές μας, εδώ κάτω στη Γη. Για άλλη μία φορά θα προβάλω τις αντιρρήσεις μου απέναντι σε αυτό τι ευφυές εύρημα να αφιερώνουμε τις ημέρες του χρόνου, -και κάθε χρόνο μάλιστα-, σε διάφορες επετείους, γιορτές, επιδημίες, συμφορές, καταστροφές, μέχρι και …στα αυγά!

Εχθές αίφνης, η ημέρα ήταν αφιερωμένη στην φτώχεια, έτσι απλά, χωρίς εντυπωσιακές παράτες και μεγάλα λόγια, όχι γιατί δεν έχουμε να πούμε τίποτε επ’ αυτού, αλλά απλά και μόνο γιατί τα όσα είπαμε και (δεν) κάναμε μέχρι σήμερα ξέφτισαν στα χείλη των διοικούντων αυτόν τον κόσμο, με αποστέγασμα να ακούγονται στον σύγχρονο ανελεήμονα κόσμο μας, στριγκές φωνές φρίκης από ορισμένους ανά τον πλανήτη επιστήμονες, οι οποίοι συνιστούν τον θάνατο εκατομμυρίων συνανθρώπων μας, για να ευημερήσει ο εναπομείνας πληθυσμός της Γης.

Στις τρίτες χώρες, ο θάνατος των πτωχών είναι πλέον κανόνας, με τα πλούσια κράτη, τα οποία και διαχειρίζονται μεγιστάνες του πλούτου, να ευχολογούν, χωρίς ωστόσο ουδέν να πράττουν, έτσι ώστε οι πληθυσμοί εκεί να αποδεκατίζονται συνεχώς, από ασθένειες και πείνες, που προκαλεί η φτώχεια. Στους δύο άλλους, εκλεκτότερους κόσμους, οι ελάχιστοι διακινούν τον πλούτο και το πλήθος προσπαθεί να επιβιώσει με πενιχρά μέσα επιβίωσης.

Από την άλλη πλευρά όμως, διακηρύττουμε την πάταξη της φτώχειας, με έπεα πτερόεντα, τα οποία ουδέποτε υλοποιούνται ως έργα και μένουν τα λόγια, και αυγαταίνει η φτώχεια και το μόνο, το οποίοι μας έλειπε, είναι ο ετήσιος εορτασμός (!) της «Ημέρας τής Φτώχειας».