ΑΡΚΟΥΝΤΩΣ ΘΛΙΒΕΡΟΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πόσο θλιβερό θα πρέπει να είναι να εγκαταλείπει κάποιος τον δανεικό θρόνο του, αυτόν που επί σειράν ετών θα μπορούσαν να του εξασφαλίζουν με την ψήφο τους, εκείνοι, οι οποίοι θα είχαν εμπιστοσύνη στις καλές του προθέσεις προς όφελος του κοινού συνόλου.

Και πόσο ακόμη πιο θλιβερό, σαν ο ίδιος βρίσκεται σε θέση να ενδοσκοπεί και να εκτιμά τα όσα τελικά είχε εκείνος προσπαθήσει να προσφέρει και ίσως, τελικά, δεν τα εκτίμησαν οι ωφελούμενοι ή μη, και αποφάσισαν να μην ανανεώσουν την εμπιστοσύνη του προς αυτόν.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, καθώς η σιδηρά ηγέτης όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποχωρεί παραδίδοντας τον θώκο της στον διάδοχό της, αυτόν, τον οποίον ετούτη τη φορά εξέλεξε ο λαός για να ανεβάσει στη θέση της.

Σκέπτομαι πόσο άσχημα θα νιώθει, τώρα που μαζεύτηκαν κάπου είκοσι επτά ηγέτες, τέως υποτελείς, της να την αποχαιρετήσουν και η ίδια επιχειρεί ευγενικές περιοδείες να αποχαιρετήσει ανταποδίδοντας αυτούς, στην χώρα τους, όπως και στην δική μας, αυτούς που μένουν πίσω της, μέχρι και αυτοί να αντικατασταθούν από άλλους.

Αυτό, δυστυχώς είναι το άσχημο παιχνίδι της πολιτικής, το οποίο άλλοι έχουν το σθένος το αποδεχθούν και άλλοι όχι, καθώς οι τόσο φιλότιμες προσπάθειές τους κατά τον καιρό της δόξας τους, ποτέ δεν είναι αρκετές για τους επιλέγοντες ώστε να τους διατηρήσουν επ’ άπειρον στις θέσεις που τους δανείζουν.