O TEMPORA, O MORES!

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Υπερήφανοι μέχρι εχθές ακόμη, θυμόμασταν και τιμούσαμε την αποφράδα ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, κατά τα ξημερώματα της οποίας οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο στην Ελλάδα και άνοιξαν τον δρόμο για την επόμενη επίθεση των Γερμανών του Χίτλερ. Μία μικρή χούφτα Ελλήνων, υπερασπίστηκαν τα πάτρια εδάφη, αντιστεκόμενοι σθεναρά στον Άξονα και αν όχι τον νίκησαν κατά κράτος, τουλάχιστον τον ρεζίλεψαν, αναγκάζοντας τον Τσώρτσιλ να αποφανθεί πως «από εδώ και πέρα δεν θα λέμε πως οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά πως οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!» Ωραία, μεγάλα και σπουδαία λόγια, τα οποία σημείωσε στις Δέλτους της η Ιστορία, αλλά σιγά-σιγά απαλείφθηκαν από τις μνήμες των ίδιων εμάς των Ελλήνων, οι οποίοι και την γλώσσα τους προδίδουμε σιγά-σιγά, καθώς και τα ήθη και έθιμά μας, ανασκευάζουμε την ιστορία μας, και εγκαταλείπουμε τους δεσμούς με το ιερό παρελθόν των προγόνων μας.

Το σύμβολο του ελληνισμού, η ελληνική σημαία, πάνε δεκαετίας τώρα που δεν κυματίζει ούτε και έξω από τα σπίτια μας ακόμη, πολλά χρόνια που οι παρελάσεις γίνονται για το «θεαθήναι» και που ακόμη και τα σχολικά βιβλία δίνουν ελάχιστη σημασία στο ιστορικό παρελθόν μας. Ο κόσμος προχωρεί, εκσυγχρονίζεται, αποτάσσει τις παλιές αξίες και υιοθετεί νέα πρότυπα σκέψης και ζωής.

Η πανδημία, εμποδίζει και εφέτος την ανάγλυφη μνήμη τής ιστορικής μας πορείας, και είναι γνωστό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πως ρωτάς ένα μαθητή να σου πει τι τιμούμε την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου και αυτός αναρωτιέται αν είναι τα γενέθλια κάποιου ποδοσφαιριστή ή κάποιου ράπερ. O tempora, o mores! – για να θυμηθούμε το ρητό των Αρχαίων Λατίνων, των οποίων και αυτών η μακραίωνη Ιστορία παραγράφεται αργά-αργά.