ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΘΡΟΝΟ»

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Δεν πρόλαβαν καλά-καλά να εκπλαγούν, να λυπηθούν, να θρηνήσουν μετά δακρύων και δηλώσεων γεμάτων θλίψη και πίκρα, δεν πρόλαβε να πέσει και το χώμα επάνω της και οι δελφίνοι στρέφοντας την πλάτη στο παρελθόν και ατενίζοντες το αβέβαιον έως καταλυτικό μέλλον, έστρεψαν το βλέμμα και τα πόδια να προλάβουν την διαδοχή μην τους ξεφύγει, αν και από όλους τους μνηστήρες, μόνον ένας θα , τελικώς, του τίτλου.

Με πρωτοφανή ορμή, κάτι μεταξύ πανικού και υστερίας, ξεκίνησαν να ερίζουν για το πότε θα τελεσθούν οι εσωκομματικές εκλογές, προκειμένου να αναδειχθεί ο νέος ταγός ενός κινήματος, το οποίο κάποτε γνώρισε δόξες και έπειτα έπεσε σε μαρασμό, καθώς όπως συμβαίνει πάντα, η δόξα έρχεται, μένει ελάχιστα και μας αποχαιρετά για να δοξάσει κάποιους άλλους, και είναι δύσκολο να μας επαναπροσεγγίσει.

Σε τελευταία ανάλυση, θα πρέπει κάποιες τέτοιες στιγμές να αναρωτηθούμε και το κατά πόσον επιχειρήσαμε να την εκμεταλλευτούμε και να μην την απογοητεύσουμε. Το παρελθόν, φέρει μέσα του καλές και κακές αναμνήσεις, επιτυχημένες και μη πρωτοβουλίες και ενέργειες.

Για δε το πρώην ΠΑΣΟΚ, μετέπειτα ΚΙΝΑΛ και ποιος ξέρει πώς αλλιώς αύριο, ο κύκλος φαίνεται να έχει κλείσει προ πολλού, είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί υπήρξαν κάποιες αστοχίες, οι οποίες το απομάκρυναν από την εξουσία και παράλληλα απομάκρυναν και τους οπαδούς του από αυτό. Η αείμνηστη πλέον Φώφη Γεννηματά, προσπάθησε φιλότιμα και με απόλυτο ήθος να ανασυστήσει και το κόμμα, καθώς και την εμπιστοσύνη των πρώην οπαδών του, και φάνηκε πως βρισκόταν επί σωστής πορείας.

Το άσχημο είναι πως ο «θρόνος» είναι ένας και ένας θα είναι ο τελικός κατακτητής του. Αν όμως ερίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι σημερινοί διεκδικητές, φοβάμαι να φανταστώ τι θα γίνεται αργότερα, με τόσους απογοητευμένους μνηστήρες γύρω του.