ΤΙ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΙ ΣΙΚΑΓΟ…

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ό,τι ξενόφερτο και ξενοκίνητο, στην Ελλάδα βρίσκει καταφύγιο.

Ακόμη και η γλώσσα μας έχει αλλοιωθεί, είτε εκ των πραγμάτων, είτε από την βλακώδη νοοτροπία, η οποία μας δέρνει, να πιθηκίζουμε ακόμη και στην γλώσσα μας.

Οι συνθήκες μακρόχρονης δουλοκρατίας για παράδειγμα, από Βενετούς, Τούρκους, Φράγκους και Λατίνους, ακόμη και από Γερμανούς, άφησαν πολλές λέξεις και εκφράσεις κληρονομιά στην αθάνατη (ας το ελπίσουμε αυτό το τελευταίο!) ελληνική γλώσσα.

Τα τελευταία χρόνια, πάντως, η δουλοκρατία αντικαθίσταται από την δουλοπρέπεια και τον επίσης ανόητο και χωρίς καμία δικαιολογία μιμητισμό προκειμένου οι σύγχρονοι Έλληνες, και κυρίως οι νεότεροι, από την μία να επιδείξουν την πολυμάθειά τους στις ξένες γλώσσες, κάτι, το οποίο θεωρείται «και πολύ τρέντυ», και από την άλλη γιατί με αυτά και τα άλλα, αποδυναμώθηκε η γλώσσα μας και δεν βρίσκουμε, πλέον, λέξεις να εκφραστούμε.

Πέραν της γλώσσας όμως, η Ελλάδα, τον τελευταίο καιρό προσομοιάζει του Σικάγο, καθώς έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε το αίμα να ρέει παντού, συνοδευόμενο από κλοπές, δολοφονίες, συζυγοκτονίες και άλλα εγκληματικά γεγονότα, τα οποία καθημερινώς βαίνουν αυξανόμενα.

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου κάθε δυστυχής ή σαλτιμπάγκος μπορεί να εισέλθει, να μονιμοποιηθεί αφ’ εαυτού του, να πεινάσει, να κλέψει, να σκοτώσει.

Εύγλωττο το ερωτηματικό μέσα μας, για το πού και πώς εξελίσσεται το μέλλον του βίου μας σε αυτήν την χώρα.