ΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΩΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πρόσφατα, είχαμε έναν ακόμη Μαραθώνιο Δρόμο, αν όχι κατά τα αρχαία πρότυπα, τουλάχιστο εις ανάμνησή τους. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι όλοι, θέλω να τους φαντάζομαι, αθλητικοί τύποι, στους εν λόγω αγώνες, καλούνταν να διανύσουν κάποιες χιλιομετρικές αποστάσεις, στον καθαρό αέρα, καθώς τότε δεν φαίνεται να ήταν επιβαρυμένη με ρύπους η ατμόσφαιρα της χώρας μας, και κάτω από αυστηρές, θα ήθελα να πιστεύω, προδιαγραφές.

Σήμερα, οι μαραθώνιοι αγώνες εκτελούνται μέσα σε μία πόλη βρίθουσα καυσαερίου, οι μαραθωνοδρόμοι, συμμετέχουν άλλοι με ελαφρά και άλλοι με βαρύτερα ρούχα, διαφόρων ειδών παπούτσια, με «φραπέ» και εμφιαλωμένα ύδατα στο χέρι, με κινητά για επικοινωνία με συγγενείς και φίλους και καμιά ματιά στα τρέχοντα του «φέϊς μπουκ», του «τουΐτερ», και άλλων ομοειδών, με χρονόμετρα στις παλάμες ή τους βραχίονες, ο ένας επάνω στον άλλον, και εισπνέοντες όλο το καυσαέριο μιάς κορεσμένης από ατμοσφαιρικούς ρύπους πρωτεύουσας.

Αναρωτιέμαι, αν αυτοί οι εις μνήμην αγώνες δεν θα μπορούσαν να γίνονται μέσα στα πλαίσια μίας νέας οργάνωσης, μακριά από τις πόλεις, στον καθαρό αέρα, ακόμη και με χιλιάδες συμμετέχοντες, οι οποίοι θα ωφελούνταν, αν όχι την πρωτιά, τουλάχιστον όμως τον καθαρό αέρα, ο οποίος, έστω και για λίγο, θα επιδρούσε στους πνεύμονές τους, τους ήδη ταλαιπωρημένους από τις καθημερινές εισπνοές τού αέρα τής ρυπογόνου πόλης.