ΤΗΛΕΘΕΑΜΑ, ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ

Του Ντίνου Κουμπάτη

Τα τηλεοπτικά προγράμματα, καθώς και τα ραδιοφωνικά, στις ημέρες μας, όπου η πρωτοτυπία τους μεταφράζεται σε επανάληψη και ακατάσχετη φλυαρία, φαίνεται πως δεν έχουν πλέον και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό και αυτό το συμπεραίνουμε από τα πενιχρά νούμερα τηλεθέασης που εξάγουν οι κατά καιρούς και από διάφορες εταιρείες, δημοσκοπήσεις.

Η μαγειρική, η μόδα, το κουτσομπολιό και η άποψη επί παντός επιστητού, ακόμη και στα δελτία ειδήσεων, τα τηλεπαιχνίδια και τα ριάλιτις, τα οποία συνήθως διαπομπεύουν τους μετέχοντες, καλά κρατούν καθώς και οι τηλεσειρές, οι οποίες, μετά την οικονομική κρίση, επανήλθαν δριμύτερες, πλην όμως όχι και καλύτερες, πλην εξαιρέσεων. Οι σχολιαστές και στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο επαναλαμβάνονται, θέτουν τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις και όταν δεν απαντούν οι ίδιοι, επιβάλλουν ή έστω προσπαθούν να επιβάλλουν την δική τους άποψη επί των ερωτήσεων λες και αυτοί οι ίδιοι ρώτησαν τον εαυτό τους και όχι τους καλεσμένους τους στις εκπομπές.

Να μιλήσουμε για τα όσα σοβαρά λείπουν; Για τον πολιτισμό, τις τέχνες, τα γράμματα, τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, το Θέατρο, τον ποιοτικό κινηματογράφο, τον επαγγελματικό προσανατολισμό προς τους νέους, τις συνεντεύξεις με πνευματικούς ανθρώπους, τα επιστημονικά προγράμματα; Και πόσα άλλα, αλήθεια, που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τα προγράμματά τους και επ’ ωφελεία των θεατών και ακροατών τους;

Άραγε, υπάρχει κάποια προοπτική ανάνηψης;