Η «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο Μάουρο Μοράντι, από τον ιταλικό βορρά και ογδόντα δύο ετών σήμερα, επέστρεψε στον «πολιτισμένο κόσμο» μας, ύστερα από τριάντα τρία χρόνια αυτοεξορίας Σήμερα, ζει και απολαμβάνει την ζωή σε ένα άλλο «ντεκόρ» της Νότιας Ιταλίας, στο τουριστικό νησί Λα Μανταλένα, σε μία λίγο απομονωμένη πλευρά του, ο ίδιος όμως χαίρεται την επαφή του με τον κόσμο κατά την διάρκεια των περιπάτων του στην πόλη και τις παραλίες, όπου συχνάζει για να τρώει φρέσκο μεγάλο ψάρι, το οποίο αν και είχε, κυριολεκτικά, για τριάντα τρία χρόνια στα πόδια του, ουδέποτε το απόλαυσε.

Ο Μάουρο, πρώην εκπαιδευτικός και νυν συνταξιούχος, είχε βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής του στο ακατοίκητο νησάκι Μπουντέλι της Σαρδηνίας, του άρεσε, «έριξε άγκυρα», όπως λέμε, και δεν ήθελε με τίποτε να επιστρέψει στην οχλοβοή και την καθημερινότητα του πλήθους των ανθρώπων.

Ένα μόνο παλιό μικρό κτίριο υπήρχε στο νησάκι, κατάλοιπο ραδιοφωνικού σταθμού κατά την περίοδο του πολέμου, το κατέλαβε και περνούσε εκεί τον καιρό του σκεπτόμενος, στοχαζόμενος και διαβάζοντας βιβλία που παράγγελνε και του έστελναν από τον κόσμο του πολιτισμού, καθώς και κάποιοι από γειτονικές στεριές του προμήθευαν τρόφιμα για τις ανάγκες του. Όσο για τα ψάρια, της περιοχής, ήταν πολύ μικρά και δεν άξιζε τον κόπο να τα κυνηγάει.

Πριν λίγο καιρό, το νησάκι πέρασε στην δικαιοδοσία του Οργανισμού Θαλασσίων Πάρκων προς τουριστική αξιοποίηση και ο μοναδικός πρώην κάτοικός-του εκδιώχθηκε. «Τώρα θα ζήσω μία δεύτερη ζωή», δήλωσε ο πρόσφυγας στο Λα Μαντέλα, πρώην Ροβινσών Κρούσος, πεπεισμένος πως πάντα υπάρχει χρόνος για να ζήσεις κάτι νέο ξεκινώντας από την αρχή και βλέποντας…

Αλήθεια, σαν δυό μηνύματα να μας δίνει προς αξιοποίηση: το πολύτιμον της απομόνωσης όταν είναι υγιής, και την ανάγκη να ζούμε χωρίς ενδοιασμούς καινούργιες επίγειες εμπειρίες. Φτάνει να το πιστεύουμε χωρίς ενδοιασμούς.