ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΕΣ

του Ντἰνου Σ. Κουμπάτη

Έγραφα εχθές, για τους ελάχιστους εναπομείναντες φιλάνθρωπους στην σημερινή παγκόσμια κοινωνία, με αφορμή τις φιλανθρωπίες του γνωστού ηθοποιού Κίανου Ρηβς, την ίδια στιγμή κατά την οποία, μία εικοσάχρονη νέα και έγκυος «πετούσε» από Μαδαγασκάρη σε Μαυρίκιο, την έσφιξαν οι πόνοι στην κοιλιά, «έσπασαν» τα νερά, χωρίς κανείς μέσα στο αεροπλάνο να το αντιληφθεί, η ίδια κατευθύνθηκε στην τουαλέτα, κλείδωσε την πόρτα, γέννησε, καθαρίστηκε, σκουπίστηκε, πέταξε το νεογέννητο μωρό-της στον κάδο απορριμμάτων, περιποιήθηκε τον εαυτό της, άνοιξε την πόρτα και σαν καλή κυρία βγήκε, κατευθύνθηκε στο κάθισμά της και προφανώς χαμογελούσα, και οπωσδήποτε ικανοποιημένη που τα είχε καταφέρει να απαλλαγεί από το «βάρος» της, περίμενε την προσγείωση για να βγει και να πάει στο καλό…

Σαν έφτασε η ώρα τής καθαριότητας του χώρου, αποκαλύφθηκε το γεγονός και, ευτυχώς, το μωρό ζούσε ακόμη. Οι αστυνομικές αρχές που κινητοποιήθηκαν άμεσα, βρήκαν και συνέλαβαν την «δολοφόνο-μητέρα» από την Μαδαγασκάρη, κάτοικο της πόλης Μαυρικίου, και της απαγγέλθηκε η ανάλογη κατηγορία.

Συγχρόνως, στην Ιταλία αυτή τη φορά, σύζυγος ο οποίος χώρισε από την γυναίκα του, θεώρησε «σωστό» για να την εκδικηθεί, να σκοτώσει το μικρό παιδί τους. Οι δύο αναφερόμενοι, αποτελούν έναυσμα για να γραφεί αυτό το σχόλιο.

Το ζήτημα επεκτείνεται σε βάθος και οι ευθύνες διακλαδίζονται και αναλογούν σε πολλούς τομείς και σε πολλές δομές της κοινωνίας μας. Να ευχηθούμε μία ματιά πιο στοργική επί του θέματος, από πάντες τους παγκοσμίως εμπλεκόμενους φορείς ή θα είμαστε απλώς ουτοπιστές;