ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Καθημερινά, με μεγάλους ή μικρότερους τίτλους, προβάλλονται στα κάθε είδους Μαζικής Ενημέρωσης, τα «ανδραγαθήματα» μικρών παιδιών και εφήβων, οι οποίοι στο όνομα των δημοκρατικών διαδικασιών, τους οποίους σέβεται άκρως η κάθε χώρα, πιστεύουν ότι συνάδει, με την δημοκρατική πρακτική καθώς και η ελευθερία κινήσεών τους, αποβλέπουσα και οδηγούσα σε βίαιες πρακτικές εκ μέρους τους, έως ακόμη και την δολοφονία.

Τα τελευταία ετούτα χρόνια, παρατηρούμε την παιδική εγκληματικότητα να αυξάνεται ακόμη και με «γεωμετρική πρόοδο» σε όλα τα μέρη του κόσμου, αλλά και καμία κίνηση πάταξης του φαινομένου να λαμβάνει χώρα. Εύλογο, λοιπόν, είναι να αναρωτιόμαστε για δύο συγκεκριμένα πράγματα: πού βαδίζει εξελισσόμενο το φαινόμενο και ποιός ευθύνεται για την μέχρι τώρα εξέλιξη, ανοχή και μη πάταξή του.

Σαν κοινωνία, φαίνεται να έχουμε εξοικειωθεί και με αυτήν την περίπτωση, όπως με τόσες άλλες, γιατί παρατηρώ πως τέτοιες ειδήσεις, περνούν ακόμη και ασχολίαστες από όλους μας, σαν να πρόκειται για κάτι το φυσιολογικό, κάτι απαραίτητο για την λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Δεν μας προξενούν πλέον εντύπωση κάθε είδους κακοποιήσεις και δολοφονίες, όπως δεν μας προκαλεί αίσθηση, στους καιρούς μας, μία πολεμική σύρραξη, μία φονική καταιγίδα, μία εξαφάνιση, μία πυρηνική έκρηξη και άλλα πολλά.

Αναρωτιέμαι αν φτάσαμε στην εποχή τής απόλυτης αδιαφορίας, όπου η φτώχεια, η κερδοσκοπία, η ανηθικότητα, η διαφθορά, η εγκληματικότητα, η ασυδοσία, και άλλα πολλά, πρώην «κακά», τείνουν να αποτελέσουν κανόνα ζωής και πολιτισμού. Ωστόσο, πάει πολύ να αδιαφορούμε για το μέλλον αυτού του κόσμου, το οποίο στηρίζεται στα παιδιά και τους νέους, ήτοι στις επερχόμενες γενιές, και κανείς να μην ενδιαφέρεται για την ηθική και ανθρωπιστική υπόσταση και επιμέλειά τους. Η σημερινή παντελής αδιαφορία απέναντι στις ειδεχθείς πράξεις τους, προοιωνίζει δυστυχώς και την δική τους δυστυχία αύριο, αλλά και όλου του κόσμου μας.