ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Διάβαζα εχθές κάποιες δημοσιεύσεις, σύμφωνα με τις οποίες ένας μικρός μαθητής Δημοτικού Σχολείου επέστρεψε το μεσημέρι, μετά το μάθημα, στο σπίτι του, κουβαλώντας στην μαθητική τσάντα του και μία σφαίρα! Την είχε βρει μέσα στην τάξη, δεν είχε πει σε κανέναν τίποτε, ούτε στη δασκάλα του, και την επέδειξε ως «λάβαρο» στην μητέρα του.

Έκπληκτη εκείνη, ειδοποίησε την Αστυνομία, έγιναν οι σχετικές έρευνες και η δασκάλα δήλωσε, -και δικαιολογημένα μάλιστα-, πως δεν γνώριζε επί του γεγονότος. Μυστήριο το πώς βρέθηκε η σφαίρα στην τάξη, ειπώθηκε όμως ότι τα παράθυρα μένουν πολλές ώρες ανοιχτά ένεκα των μέτρων κατά του κορωνοϊού και ίσως να μπήκε από εκεί κάποια στιγμή που δεν ήταν κανείς στο σχολείο, διερχόμενη και όχι εκ προθέσεως.

Διερχόμενες σφαίρες, ωστόσο, έχουν κατά χρονικά διαστήματα πλήξει πολλούς συμπολίτες μας, από μικρά παιδιά έως και ηλικιωμένους, και το ζήτημα δεν είναι αν πρόκειται κάθε φορά είτε για διερχόμενες είτε για συστημένες, αλλά οι ίδιες οι σφαίρες, οι οποίες δεν κυκλοφορούν μόνες τους, αλλά χρησιμοποιούνται από κάποιους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες τής Αμερικής, είναι γνωστό ότι οι σφαίρες, κατευθυνόμενες ή περαστικές, έχουν την τιμητική τους και οι Αμερικανοί θρηνούν συνεχώς και περισσότερα θύματα, ενώ οι πολιτικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το πότε και σε ποιούς επιτρέπεται η οπλοφορία και σε ποιούς όχι.

Συμβαίνει και σε άλλα κράτη αυτό, απανταχού τής Γης και ιδιαίτερα σε χώρες όπου πολλά είναι ανεξέλεγκτα, δεν επιτρέπεται όμως να επικρατεί το ίδιο καθεστώς και σε χώρες πολιτισμένες και με νόμους, όπως ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ελλάδα. Δυστυχώς όμως, τον τελευταίο καιρό, βλέπουμε να αυξάνονται δραματικά τα δια σφαιρών εγκλήματα για διάφορους αδιευκρίνιστους ή συγκεκριμένους λόγους και από ανεξέλεγκτους ανθρώπους, και στην χώρα μας.