ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ

Ήταν ακόμα εποχή που πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη από τις 12 το μεσημέρι. Ίσως και πιο νωρίς. Πρώτα καφές για τους μεγάλους στον Πειραιά, εμείς να κοιτάζουμε και να μετράμε τα ερυθρόλευκα κασκόλ.

Μετά συνάντηση έξω από το σταθμό, οι μεγάλοι να συζητούν και εμείς να τους τραβάμε τα σακάκια και να τους λέμε «άντε πάμε μέσα».

«Μα είναι ακόμα πολύ νωρίς»…Ποτέ δεν είναι νωρίς για να πας εκεί που αγαπάς. Εκεί που ορίζει η καρδιά σου. Θυμάστε εκείνα τα σκαλιά; Εκείνα τα επιβλητικά σκοτεινά σκαλιά που σε προειδοποιούσαν ότι κάποτε θα γίνουν πικρές θύμησες…

Όταν όμως τα σκαρφάλωνες και έστριβες αριστερά, ήταν η απόλυτη ευτυχία, μπροστά σου ο ναός. Μπροστά σου το θέατρο των δικών σου ονείρων. Η ερυθρόλευκη θάλασσα στην εξέδρα. Η δική σου μεγάλη οικογένεια. Και το χορτάρι έτοιμο να υποδεχτεί τους ήρωες με τα ερυθρόλευκα ιερά χρώματα.

Ήμουν 10 χρονών. Ο Παντελής και ο Κυριάκος με κρατούσαν από τα χέρια μέχρι να μπούμε στις εξέδρες. Ήταν ο τόπος του προσκυνήματος. Το γήπεδο, είναι για εμάς οι δικές μας μνήμες. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας. Η ζωή μας όλη… Οι άνθρωποι μας. Οι Κυριακές που δεν τους έχουμε. Από τους τρείς που κατηφορίσαμε τότε, έμεινα μόνος.

Όταν γυρίσαμε σπίτι εκείνο το μαύρο απόγευμα, χαμπάρι δεν είχαμε πάρει. Ήμασταν μεθυσμένοι από το θρίαμβο, απο το 6-0…Όταν φτάσαμε σπίτι όλοι ήταν κάτω. Στο δρόμο. Όμως δεν πανηγύριζαν για τη νίκη, δεν ήταν χαμογελαστοί. Θυμάμαι τη γιαγιά να φωνάζει με ένταση «κορώνια μου» με ανακούφιση, σα να είχε φοβηθεί κάτι. Δεν μας περίμεναν για καλό. Το ένιωσα κι ας ήμουν μια σταλιά παιδί. Ούτε κατάλαβα πως βγήκα απο το αυτοκίνητο και βρέθηκα στην αγκαλιά της μάνας μου και για πότε οι δυο θείοι μου έφυγαν αστραπιαία ξανά για το γήπεδο, εκεί που έπεσαν οι δικοί μας άνθρωποι…

Η 8η του καταραμένου Φλεβάρη θα είναι πάντα μια μέρα που θα θυμόμαστε τους 21 αγγέλους μας. Θα είναι πάντα μια αφορμή να θυμόμαστε όσους μας έκαναν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ και τώρα δεν είναι πια μαζί μας.

Αυτούς που δε μας κρατάνε πια τα χέρια για να ανέβουμε εκείνη τη σκάλα. Και αυτούς που θερίστηκαν σα λουλούδια σε εκείνη τη σκάλα.

Η 8η του Φλεβάρη θα είναι πάντα η μέρα που θα κλείνουμε τα μάτια, θα σφίγγουμε χείλη και καρδιά και θα κοιτάζουμε τον ουρανό. Θα γινόμαστε ένα, εκατομμύρια ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ψυχές και όσοι από τους άλλους το επιθυμούν και θα φωνάζουμε τις λέξεις που αιώνια θα αντηχούν τη θυσία και το ατιμώρητο έγκλημα εκείνου του απογεύματος:

ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ.

Κωνσταντίνος Καραπαπάς