ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΛΑΜΕ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η χθεσινή ημέρα, διαβάζω, ήταν παγκοσμίως αφιερωμένη στην γλώσσα μας.

Εννοώ την γλώσσα, την οποία μιλάμε, γράφουμε, χειριζόμαστε και κακοποιούμε, εμείς οι Έλληνες, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αιδώ. «Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας», λοιπόν η χθεσινή, καθώς έχει αυτή ορισθεί σύμφωνα με την υπ. αριθμ. 17889 κοινή απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών, Εξωτερικών και Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β’ 1384/24/04/2017), η οποία, σύμφωνα με την σχετική εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, αιτιολογείται ως εξής:

«Με την θέσπιση αυτής της παγκόσμιας ημέρας επιδιώκεται η ανάδειξη του θεμελιώδους ρόλου που διαδραμάτισε η ελληνική γλώσσα ανά τους αιώνες, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην εδραίωση τόσο του ευρωπαϊκού όσο και του παγκόσμιου πολιτισμού. Η ελληνική γλώσσα κατά την αρχαιότητα ευτύχησε να καταστεί φορέας μορφοποίησης και μεταβίβασης σημαντικών επιστημονικών θεωριών, φιλοσοφικών θεωρήσεων και λογοτεχνικών κειμένων.

Στην ελληνική γράφτηκαν λίγο αργότερα τα πιο σημαντικά κείμενα του Χριστιανισμού για να διαδοθούν σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο διάβα των αιώνων υπήρξε καθοριστική η συμβολή της ως μέσου αποθησαύρισης και διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού και επιβιώνει ως τις μέρες μας, στη νεότερη εκδοχή της, ως μια από τις μακροβιότερες ζωντανές γλώσσες παγκοσμίως».

Όλα αυτά καλά, αλλά στις ημέρες μας, για ποια ελληνική γνώμη μιλάμε, όταν έχουμε αλλάξει τα πάντα σε αυτήν, κατ’ επανάληψη, από την εποχή των «μαλλιαρών» μέχρι σήμερα, και σήμερα μιλάμε μία περιορισμένη σε ελληνικά γλώσσα, την οποία απειλεί να «καταπιεί» η αμερικανική διάλεκτος και η κατάσταση αυτή, μάλιστα, δεν φαίνεται να αλλάζει, παρά γίνεται όλο και περισσότερο «καθεστώς» για το μέλλον της;