ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η τραγική κατάσταση, την οποία ανακαλύψαμε «εκ των υστέρων» στο κολαστήριο-γηροκομείο των Χανίων, δεν είναι η πρώτη στην ελληνική πραγματικότητα, ούτε και η τελευταία θα είναι.

Και όχι μόνο για τα γηροκομεία, που άκουγα από μικρός να γίνεται λόγος για αυτά και τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούσαν σε πολλά από αυτά, -πάντα «εκ των υστέρων» φυσικά-, αλλά και γενικότερα στον βίο και την πολιτεία αυτής της χώρας.

Τα «υπερήφανα γηρατειά», τα οποία όπως και να το κάνουμε είναι αυτά, τα οποία έδωσαν ζωή στα επερχόμενα νιάτα δια μέσου των αιώνων θα δικαιωθούν κάποτε, ευρισκόμενα εκτός ζωής, όταν θα λαμβάνουν εκδίκηση χωρίς να το γνωρίζουν πλέον, από τους γηράσκοντες επιζώντες πρώην νεανίες, οι οποίοι τα καταδικάζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθότι υπάρχει και είναι αποδεδειγμένο τοις πάσι «δίκης οφθαλμός» και επιβάλλει ανάλογη τιμωρία, επιβεβαιώνοντας μάλιστα και την λαϊκή ρήση «εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θάρθεις».

Όμως, δε, φτάνει να επικεντρωθούμε στους απόμαχους της ζωής, οι οποίοι έχουν την κακή τύχη να διαβιούν σε γηροκομεία, αφού όλοι μας, και καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας, αντιμετωπίζουμε τις «εκ των υστέρων» ανακαλύψεις διά μέσου τυχαίων αποκαλύψεων και ουδέποτε εφαρμόζουμε τα απαιτούμενα και νόμιμα προληπτικά μέτρα ώστε να αποφεύγονται τέτοια δυσάρεστα.

Τα «εκ των υστέρων» στην ελληνική κοινωνία πολλά, και τα οποία συνήθως παραγράφονται με ένα τυπικό «συγνώμην, δεν ξέραμε, δεν θα ξαναγίνει», μέχρι και πάλι να επαναληφθεί. Εκ των υστέρων και πάντα από τύχη μαθαίνουμε και ποτέ δεν γνωρίζουμε από πριν.