ΣΥΝΔΡΟΜΟ «ΜΙΝΧΑΟΥΖΕΝ»

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο Βαρόνος Μινχάουζεν (1720 – 1797) υπήρξε ιστορικό πρόσωπο (πρόκειται για τον βαρόνο Κάρολο Φρειδερίκο Ιερώνυμο φον Μινχάουζεν), αλλά και ο πρωταγωνιστής τού γνωστού βιβλίου του Ροδόλφου Ράσπε, βασισμένου στα ψέματα, τα οποία συνήθιζε να αραδιάζει εκείνος, για τα στρατιωτικά του επιτεύγματα. Αυτόν τον καιρό, συζητείται ευρέως στην χώρα μας ένα κοινωνικό φαινόμενο, στο οποίοι κάποιοι αποδίδουν τον χαρακτηρισμό «Σύνδρομο Μινχάουζεν», αν και καμία απόδειξη, ή έστω και ένδειξη υπάρχει για του λόγου τους το αληθές, αλλά στην χώρα μας, πάντα μπορούμε να παριστάνουμε και τους έξυπνους και τους εξυπνάκηδες, καθώς εμείς «τα ξέρουμε όλα»!

Αυτό το σύνδρομο, ωστόσο, είναι μία ψυχολογική πάθηση, δύσκολη στη διάγνωσή της, και κατά την οποία το άτομο «φαντάζεται» γεγονότα εις βάρος του, προκειμένου να προσελκύσει τον οίκτο των άλλων. Μία πραγματική ιστορία επ’ αυτού, έλαβε χώρα κατά το 2015 στις ΗΠΑ, όπου η Gypsy Rose Blanchard καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση για τον φόνο της μητέρας της Dee Dee, η οποία έπασχε από την ψυχική ασθένεια «Σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου», εστιαζόμενη στην μικρή κόρη της που έπασχε από καρκίνο, μυϊκή ατροφία και μερικές άλλες ασθένειες, όπως ισχυριζόταν η μητέρα της, η οποία κατά τα άλλα την λάτρευε και με το αναπηρικό καροτσάκι την γύριζε από γιατρό σε γιατρό και από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μέχρι και την εφηβεία της.

Από το 1991 ξεκίνησε αυτή η ιστορία με την υπερστοργική μητέρα και την ανήμπορη κόρη, και όταν οι γιατροί ανακάλυψαν πως η πρώτη έπασχε από το «σύνδρομο Μινχάουζεν δι’ αντιπροσώπου», το παρέκαμψαν αντί να ενημερώσουν την Αστυνομία, με αποτέλεσμα η μικρή όταν μπήκε στην εφηβεία να επαναστατήσει, καθώς δεν υπέφερε από κάτι και καταπιεζόταν, έως και να διατρέφεται μέσω …ειδικού σωλήνα, ενώ τα δόντια της είχαν σαπίσει από τα πολλά και δυνατά φάρμακα.

Και όταν γνώρισε μέσω διαδικτύου ένα φίλο, τον Nicholas Godejohn, του ζήτησε να σκοτώσει την μητέρα της, έστω και αν ήταν πολύ δεμένη μαζί της, για να σταματήσουν τα μαρτύριά της Το φονικό έλαβε χώρα εν απουσία της, πλην όμως η ίδια παραδέχθηκε ότι ήταν ο ηθικός αυτουργός. Εκείνη, δεν ήταν παρούσα τη στιγμή τού φονικού, αλλά παραδέχτηκε ότι ζήτησε από τον φίλο της, να τη σκοτώσει για λογαριασμό της, όταν τους συνέλαβε η Αστυνομία. Σε ισόβια δικάστηκε ο δολοφόνος και αυτή για ηθική αυτουργία σε δέκα χρόνια, μία ποινή για την οποία και η ίδια «έτριβε τα μάτια της», και δεν πίστευε πως ήταν αλήθεια. Οι ηθικοί αυτουργοί, δεν λογιάζονται σαν διπλοεγκληματίες, σε κανένα μέρος του κόσμου, βλέπετε.