Ο Σουν Τζου, η Ουκρανία και οι «μαθητευόμενοι μάγοι» της Δύσης: Μια διδακτική ιστορική αναδίφηση

«Αφήνετε πάντα μια οδό διαφυγής σε ένα περικυκλωμένο εχθρό, γιατί αλλιώς θα αγωνιστεί μέχρι θανάτου για την επιβίωσή του», προέτρεπε ο αρχαίος Κινέζος φιλόσοφος και συγγραφέας Σουν Τζου.

Όμως μετά την κατάρρευση και τον διαμελισμό της ΕΣΣΔ, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις, η Ρωσία άρχισε να νιώθει την καυτή ανάσα των Αμερικανών στο «μαλακό υπογάστριο» της.

Πρώτα οι χώρες της Βαλτικής, μετά η Σλοβακία, η Τσεχία  και η Ουγγαρία. Ακολούθησαν η Ρουμανία και η Βουλγαρία και φυσικά η Πολωνία. Σταδιακά όλοι τους, από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας προσχώρησαν στον αντίθετο πόλο, το ΝΑΤΟ.

Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος πτήσης νατοϊκών πυραύλων Κρούζ ή στρατηγικών βομβαρδιστικών μειώνεται δραματικά έναντι ρωσικών μαχητικών ή υποβρυχίων τα οποία θα επιχειρούσαν από τη Μαύρη Θάλασσα,  τη Βαλτική, ή την θάλασσα του Μπάρεντς σε μία ενδεχόμενη κρίση στρατιωτικού χαρακτήρα.Remaining Time-0:00FullscreenMute

Το ξύπνημα της «αρκούδας»

Και ενώ ο Μπιλ Κλίντον, κατά δημοσιεύματα, «περνούσε καλά» χλευάζοντας υπογείως τον μεθύστακα Γιέλτσιν σε Συνόδους Κορυφής, η ρωσική κοινωνία εξαθλιωνόταν, με τους  διεφθαρμένους ολιγάρχες να λεηλατούν τον πλούτο της χώρας και τις δυτικές πολυεθνικές να ελέγχουν επιθετικά ολοένα μεγαλύτερα τμήματα της Οικονομίας.

Στη μετασοβιετική Ρωσία το αίσθημα μειονεξίας και ανασφάλειας έναντι της Δύσης, άρχισε να μεταλλάσσεται σε μία ιδεολογικώς εσχατολογική αγωνία, σε μία μείζονος χαρακτήρα αίσθηση εθνικής και γεωπολιτικής καταστροφής με απώλεια και του πολιτιστικού αυτοπροσδιορισμού.

Επανήλθαν στο συλλογικό υποσυνείδητο καθοριστικοί ιστορικοί συνειρμοί: Όπως η εισβολή και κατοχή των Μογγόλων τον 13ο αιώνα, ή τότε που ο Αλέξανδρος Νιέφσκι πολεμούσε τους Σουηδούς, δηλαδή τους Δυτικούς, εν ονόματι της Ανατολικής Ορθοδοξίας.

Συνειρμοί τόσο βαθιά ριζωμένοι που η Αγία Ρωσία ανακήρυξε τον Νιέφσκι Άγιο και η ΕΣΣΔ λαϊκό θρύλο, όπως τον έχουμε γνωρίσει από τις ταινίες του μέγα Σεργκέι Άιζενστάιν.

Θυμήθηκαν τον Τάρας Μπούλμπα του Γκόγκολ, που κήρυξε εκστρατεία κατά των καθολικών Πολωνών στον τόπο που οι Ρος θεωρούσαν ιστορική κοιτίδα τους, την Ουκρανία, τον σιτοβολώνα των Τσάρων και την έξοδο προς τις «θερμές θάλασσες» της Μεσογείου.

Σε δε φιλοσοφικό επίπεδο έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς παράδοξες απόψεις όπως εκείνες του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μόσχας και συμβούλου του Κρεμλίνου, Αλεξάντρ Γκελγιέβιτς Ντούγκιν, εμπνευστή της «Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας» σε μία απίθανη «σύζευξη» ναζιστικών και κομμουνιστικών θέσεων.

«Και εγένετο Πούτιν»

Σε αυτό το κλίμα προέκυψε η αντίδραση στην αλαζονεία της Δύσης που πίστεψε ότι είχε τελειώσει για πάντα με τον ρωσικό παράγοντα ως Υπερδύναμη: Ήταν η γένεση του φαινομένου Πούτιν.

Κατά μία άποψη όλα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά αν δεν υπήρχε η  γεωπολιτική ύβρις  της ταπείνωσης και εκμηδενισμού που τώρα γίνεται μπούμερανγκ για τη Δύση και η Ρωσία της πρώην ΕΣΣΔ γινόταν αντιληπτή ως εταίρος και όχι με ιδεοληπτικό τρόπο ως αντίπαλος.

Οι «μαθητευόμενοι μάγοι» της Δύσης στην εμμονή τους κατά της Ρωσίας  παρέβλεψαν  κάποιες θεμελιώδεις αρχές της αντιπαράθεσης και του πολέμου και άνοιξαν το “κουτί της Πανδώρας” που είναι άγνωστο που θα καταλήξει.

Η γεωπολιτική «σκακιέρα» της Ουκρανίας η Τουρκία και το Κυπριακό

Ωστόσο, όσο και αν «μαθηματική» θεώρηση της ουκρανικής κρίσης υπό το πρίσμα της Γεωπολιτικής  προσφέρει ερμηνείες  και εξηγήσεις, η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι δυνατόν να «νομιμοποιήσει» έστω και ατύπως οποιονδήποτε αναθεωρητισμό  συνόρων ή  «ηθική» δικαίωση οποιασδήποτε εισβολής.

Μην ξεχνάμε ότι η λεγόμενη «στρατηγική των μειονοτήτων», όπως είναι αυτή η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, συχνά δυστυχώς αποτελεί άλλοθι  για ιμπεριαλιστικές και επεκτατικές κινήσεις όπως η εισβολή και κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία

Τα δύο μέτρα και σταθμά, σε ότι αφορά το κυπριακό και την κρίση στην Ουκρανία δεν μπορεί παρά να προκαλούν την οργή του ελληνικού παράγοντα.

Όσο για τη Δύση, όλα δείχνουν ότι σύντομα θα υποστεί και η ίδια τις συνέπειες των κυρώσεων που επιβάλει στη Ρωσία, με τα θνησιγενή “παιγνίδια” στη ροή υδρογονανθράκων και τότε τα think tank ίσως να αναλογιστούν ποια άραγε θα ήταν η  λύση στον γεωπολιτικό γρίφο, που όπως όλα δείχνουν θα αλλάξει το τοπίο των διεθνών σχέσεων όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

του Πάνου Πικραμένου από το

https://hellasjournal.com/