ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Το αναφέραμε ξανά αυτό. Υπάρχουν παγκόσμιες ημέρες για όλους και για όλα. Τόσο μάλιστα, που μπορεί να μπερδευτείς και να ευχηθείς ευημερία σε κάποιους άλλους από αυτούς που τιμώνται σήμερα, ή εχθές, ή αύριο. Προχθές μάλιστα, ήταν η διεθνής ημέρα Συγγραφέων αλλά ποιος να το θυμηθεί, με όλα αυτά, τα οποία συμβαίνουν γύρω μας.

Πόλεμοι, πανδημίες, αυξήσεις, απειλές, δολοφονίες, κλοπές, πολιτικές αντιπαραθέσεις, και ό,τι άλλο. Οι συγγραφείς λοιπόν, μάλλον δεν έτυχαν της ιδιαίτερης προσοχής τού κόσμου, διεθνώς δε, και αυτήν ακόμη την απαξίωση. Άλλωστε ποιός, σήμερα, τους δίνει και σημασία αγοράζοντας τα βιβλία τους, παρά σε ελάχιστα ποσοστά σε ολόκληρο τον πλανήτη; Κι αν κάποιοι από αυτούς στις μεγάλες χώρες γίνονται διάσημοι και πλούσιοι, είναι ελάχιστοι και ίσως όχι πάντα οι καλύτεροι.

Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ, ή μάλλον οι ίδιοι υπολόγισαν πόσοι συγγραφείς διακινούνται στην Υφήλιο; Και είναι απείρως αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ ελάχιστοι διαβάζουν, αντιστρόφως αμέτρητοι είναι αυτοί που γράφουν, και πού να βρουν αναγνωστικό κοινό να τους καταξιώσει; Στο όλο «κακό» του πράγματος, θα έπρεπε να μνημονεύσουμε και την τραγικά ελλιπή καθοδήγησή μας, τόσο μέσα από το σπίτι μας, όσο και από την Πολιτεία, καθώς όταν δεν γνωρίζουν το βιβλίο οι γονείς μας, δεν θα το γνωρίζουν ούτε και οι πολιτικοί μας, οι οποίοι προέρχονται από αυτούς όπως και εμείς, και άντε να βρεις την άκρη και να συνεχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί οι συγγραφείς είναι κατά το πλείστον απαξιωμένοι.

Το άσχημο είναι ότι και στην συνέχεια θα γράφουμε, ως φαίνεται, χωρίς να διαβάζουμε και, το χειρότερο, χωρίς να μας μαθαίνουν να διαβάζουμε.