Ο νεοφροϋδιστής Ericson υποστήριξε πως υπάρχει κάποια φάση στη ζωή του ανθρώπου, εκεί προς το τέλος, στην οποία κυριαρχούν δύο συναισθήματα: η πληρότητα σε αντιδιαστολή με την απελπισία. Και μπορεί να μας φαίνεται πολύ μακρινό όλο αυτό αλλά και ποιος δεν θα ήθελε να είναι ένας πραγματικά ολοκληρωμένος άνθρωπος; Ένα ερώτημα που ταλανίζει πολλούς από εμάς είναι το εξής: Πώς μπορούμε να οδηγηθούμε στην πληρότητα; Είναι κάτι θέσφατο; Είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, ένα μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε πιστά για να φτάσουμε σε αυτή; Φυσικά και όχι. Γιατί έτσι θα ήταν πολύ εύκολο. Όλοι οι άνθρωποι θα νιώθαμε πλήρεις και θα ζούσαμε χωρίς απωθημένα. Αλλά αυτό είναι αδύνατο. Οπότε προφανώς δεν υπάρχει κάτι που θα κάνουμε και θα μας εγγυηθεί ότι θα μας προσφέρει τη χαρά της πληρότητας.
Και όμως εμείς την αναζητούμε. Θέλουμε να την κατακτήσουμε. Πώς να κινηθούμε; Μόνο μία σωστή απάντηση. Θα κινηθούμε όπως εμείς θέλουμε. Θα κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά μας. Κοινοτοπίες; Όχι. Έτσι είναι. Έτσι πρέπει να είναι. Γεννιόμαστε χωρίς να το θέλουμε και τελικά θα πεθάνουμε χωρίς να το θέλουμε. Το ενδιάμεσο όμως το ορίζουμε εμείς. Εμείς και κανένας άλλος. Καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν κόσμο που δεν φτιάξαμε εμείς και πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιους «κανόνες» που πολλές φορές νιώθουμε έντονη την επιθυμία να τους αγνοήσουμε παντελώς. Υπάρχουν κάποια πρότυπα που θέλουν άκριτα να υιοθετήσουμε. Συχνά μιλάμε για φαλκίδευση της ελευθερίας.
Αλλά και πάλι. Το μυαλό μας δεν μπορούν να το ελέγξουν. Στην καρδιά μας δε δύναται κανείς να θέσει περιορισμούς. Τα όνειρα μας δεν μπορούν να τα στερήσουν αν εμείς δεν τους το επιτρέψουμε. Εκεί είναι το κλειδί. Στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο αλλά κυρίως στην απόρριψη του σήμερα. Στη δημιουργία ενός κόσμου κομμένου και ραμμένου για εμάς. Και ας μας λένε αιθεροβάμονες. Και ας μας λένε ονειροβάτες. Εμείς θα προσπαθούμε. Θα κάνουμε πράξη κάθε όνειρο μας με όποιο μέσο μπορούμε να μετέλθουμε. Θα ικανοποιήσουμε κάθε απραγματοποίητο πόθο και θα υλοποιούμε και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μας. Θα ζούμε χωρίς φόβο και ανασφάλειες. Μπορεί να μην είναι ο ιδανικός κόσμος. Μπορεί να μην είναι η ιδανική εποχή. Αλλά εμείς είμαστε ιδανικοί. Εμείς έχουμε ιδανικά. Και θα τα πραγματώσουμε. Δε θα δεχτούμε να βάλουμε τη ζωή μας σε καλούπι.
Ο μόνος γνώμονας με τον οποίο θα πορευτούμε είναι να κάνουμε πράγματα που καταρχάς θα μας προσφέρουν ικανοποίηση και κατά δεύτερον και υψίστης σπουδαιότητας (που καμιά φορά ξεχνάμε) θα μας κάνουν υπερήφανους. Πράγματα τα οποία θα θέλουμε να πούμε στα παιδιά μας. Πράγματα που θα θέλουμε να μοιραστούμε με τα εγγόνια μας. Πράγματα που μας ανύψωσαν, που μας πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Πρέπει να μάθουμε να απαξιούμε το ρητό «μαιταιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». Γιατί τίποτα δεν είναι μάταιο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και τον λόγο αυτόν εμείς καλούμαστε να τον ανακαλύψουμε. Και καμιά φορά μάλιστα εμείς δίνουμε την αιτία στα γεγονότα. Αρκεί να έχουμε εμπιστοσύνη στη ζωή. Να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και να εστιάζουμε στα θετικά.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμείς μένουμε άπραγοι. Το αντίθετο μάλιστα. Είμαστε δραστήριοι. Προσπαθούμε να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας. Επιλέγουμε να καταπιανόμαστε με δραστηριότητες μέσω των οποίων θα βελτιωθούμε. Λέμε όχι στην ανουσιότητα. Γιατί να κάνουμε κάτι που δεν μας προσφέρει τίποτα; Παλεύουμε να αποκομίσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Παλεύουμε να γίνουμε άνθρωποι που θα θαυμάζουμε. Και αυτό το πετυχαίνουμε με το να είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται. Carpe diem. Άδραξε τη μέρα. Και έτσι όταν φτάσουμε 90 χρονών, καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι δεν θα λυπόμαστε. Γιατί θα αναπολούμε τις στιγμές και θα νιώθουμε αγαλλίαση. Γιατί θα ξέρουμε ότι ήμασταν οι άνθρωποι που ο καθένας θα ήθελε να είναι. Άνθρωποι που αγάπησαν τον εαυτό τους και έκαναν ό,τι παραπάνω μπορούσαν για αυτόν. Άνθρωποι που εκτίμησαν το δώρο της ζωής, δεν το πέταξαν. Άνθρωποι που ζήσανε δεν υπήρξαν απλώς. Άνθρωποι που ό,τι επίτευγμα έκαναν ακόμη και το πιο μικρό θα συνεχίσει να ζει και μετά από αυτούς.
csii.gr
