ΝΕΟΙ ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ
Το σχόλιο της ημέρας 12 Απριλίου 2022 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Ένας εργαζόμενος άνθρωπος σε κάθε χώρα του κόσμου, εργάζεται πάνω από τριάντα πέντε χρόνια στη ζωή του, σε διάφορες εργασίες, καλές ή κακές, ακόμη και ιδιαίτερα σκληρές και ανθυγιεινές, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει και παράλληλα να εξασφαλίσει μία σχετικά υποφερτή ζωή στην οικογένειά του.
Κατά το διάστημα της εργασίας του, στον δημόσιο τομέα ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, οφείλει να καταβάλει στο Κράτος, το οποίο και θεωρείται ως κράτος δικαίου, ανάλογους φόρους και ανάλογο ποσοστό χρημάτων τής αμοιβής του για να μπορεί να απολαμβάνει κατά τα γεράματά του μία αξιοπρεπή σύνταξη και τόσο κατά το χρονικό διάστημα της εργασίας του, αλλά και ως συνταξιούχος να έχει για τον ίδιο και την οικογένειά του μία επίσης αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα στην χώρα μας μέχρι και κάποια χρόνια πριν, τελευταία δε, κάτι άρχισε να στραβώνει, καθώς περικοπές σε συντάξεις και υγειονομική περίθαλψη ξεκίνησαν να επιβάλλονται, έστω και αν και για τις δύο περιπτώσεις οι «ασφαλισμένοι», πλην όμως όχι πλέον «εξασφαλισμένοι», είχαν στερηθεί για τους λόγους αυτούς σημαντικό μέρος των δεδουλευμένων τους για να απολαύσουν εν ενεργεία και κατά τα γηρατειά τους τα υπεσχημένα και δια νόμων κατοχυρωμένα.
Έρχεται σήμερα δε, μία νέα ανατροπή των πάντων , επ’ αυτού, και στην Βουλή των Ελλήνων οδεύει ένας νέος νόμος προς ψήφισιν, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, αλλάζει άρδην τα περί ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, ενεργών ή εν συντάξει πολιτών, οι οποίοι δεν θα έχουν πλέον την ευκαιρία να επισκέπτονται τον γιατρό τους, αν είναι χρονίως πάσχοντες, όποτε το έχουν ανάγκη, αλλά μία φορά το έτος και θα περιθάλπονται σε νοσοκομείο, μόνο με την βεβαίωση του οικογενειακού τους γιατρού και όχι του θεράποντος.
Αν κάποιος, δηλαδή όπως, -και αν φυσικά το ερμηνεύω σωστά και με τις λίγες γνώσεις μου-, ένας καρδιοπαθής έχει ανάγκη, ενδιάμεσα, του καρδιολόγου, ένας νεφροπαθής τού νεφρολόγου και ούτω καθ’ εξής, δεν θα έχει την πολυτέλεια, πλέον, να απευθυνθεί στον αρμόδιο, παρά στον παθολόγο, ο οποίος θα τον υποκαθιστά για να συνταγογραφεί και να αποφασίζει αν ο ασθενής χρειάζεται κάτι πάρα-πάνω, όπως εγχείρηση, ας πούμε, και τα λοιπά.
Ίσως όμως, να έχει και βάσεις αυτή η αλλαγή, και ίσως και αργότερα πάψουμε να έχουμε και γιατρούς και περίθαλψη και να χρειάζεται να ανταπεξερχόμαστε μόνοι μας στα γεγονότα, καταβάλλοντες, ωστόσο πάντοτε, τον οβολό μας ποσοστιαία από τα μεροκάματα και τις συντάξεις μας. Μάλλον έτσι θα είναι, γιατί δεν ακούγεται κάτι το αντίθετο και από σύμπασα την Αντιπολίτευση, η οποία και μυαλό και μιλιά έχει, όποτε το θεωρεί σκόπιμο.
